Het huis van ons verleden..

Dark had een hele tijd met Aya door de lucht gevlogen en uiteindelijk landde hij voor een groot landhuis. Het zag er verlaten en spookachtig uit. Dark vouwde zijn vleugels in die kort daarna verdwenen en in Wizu veranderde. Wizu sprong op Dark zijn schouder en Dark liet Aya los. Hij liep langs haar richting de grote deur en keek er naar. Blijkbaar was er niemand het huis meer in gegaan, en was het nu een oud verlaten spookhuis, teminste zo zag het eruit voor mensen die het verleden van dit huis niet wisten.

Aya merkte dat hij haar weer op de grond had gezet, en ze keek dan naar het huis. Even slikte ze zachtjes, en ze liep dan naar haar broer toe. Ze nam zijn hand vast, en keek hem dan even aan. Ze raakte dan heel even de deur aan, en ze moest zich inhouden om niet te huilen. Het was al zolang geleden dat ze hier nog was geweest, en ze schud dan heel even haar hoofd.

Dark keek naar haar en daarna weer met een iets wat kwade maar ook emotieloze blik naar de deur. Aya hoefte niet te wezen hoe slecht hij zich nu voelde. Bovendien wist Aya niet eens dat Dark zijn ouders voor zijn eigen ogen had dood zien gaan. En daar zweeg hij liever ook maar over. Hij legde zijn hand op de klink van de deur en opende de deur. Hij liep de grote hal binnen. Aan beide kanten zag je beginnen van halletjes of deuren en voor hem lag een grote trap. Dark stak zijn handen in zijn broekzakken en liep de trap op. Hij keek over zijn schouder naar Aya. ''kijk maar wat rond als je wil'' zei hij kort af en liep toen verder de trap op. Hij wou even alleen zijn nu hij weer is hier was.

Aya keek hem aan, en ze merkte dan zijn blik even op. Ze keek weer naar de deur, en ze zucht heel even diep. Ze rook in de buurt enkele geuren, en ze schud alweer haar hoofd. Dan merkte ze dat hij de deur opende, en ze liep met hem naar binnen. Ze hoorde zijn woorden, en ze keek hem aan. Ze wilde wat zeggen maar ze zweeg toch maar, en ze liep dan wat in het rond. Ze rook weer de geuren maar dan in het huis, en ze sloot heel even haar ogen. Ze rook de geur van hun ouders en van Dark, maar ook van andere wezens. Haar ogen werden plots geel, en ze liep dan gewoon verder in het rond. Ze zag een foto staan in de woonkamer, en op de muur stond ook nog wat geschreven. Ze kon het alleen niet echt goed lezen, en ze liep dan naar de foto's toe. Ze merkte dan plots op dat er een foto van haar in stukken was gedaan, en ze keek er dan ook naar.

Akako lag al die tijd op het dak naar de lucht te kijken hij merkte toen de aanwezigheid van twee andere op. Hij stond op. Dit was niet slim want een voet zakte door het dak heen. Snel trok hij hem er uit en sprong naar beneden en landde bij een muur. Hij keek door de raam en zag Aya naar een foto kijken. Hij besloot nog maar even stil te blijven hij draaide zich om en liep richting de deur en liep geruisloos naar een kamer om op onderzoek te gaan.

Aya nam een andere foto van haar, Dark en hun ouders vast, en ze zakte dan even in elkaar. Ze mistte hen zo erg dat ze waarschijnlijk weer in een woede status zou kunnen vallen. De geuren die ze de hele tijd rook waren niet van Dark of van hun ouders, maar van anderen die ze gauw zou opzoeken om te doden. Ze keek naar de foto van hun 4, en ze stond dan op. Ze zou deze foto meenemen, en hem voorgoed bij haar houden. Ze keek dan weer verder in het rond, en ze voelde enkele tranen van haar wangen afrollen. Ze ging uiteindelijk in de gang op de trap zitten, en ze zucht dan ook heel even diep.

Akako was blijkbaar een keuken ingelopen. Hij liep rond en zag een kapot fotolijstje met een foto liggen. Er stonden twee volwassenen op en twee kinderen waarvan hij er één herkende. "Ayumi...?" zei hij zacht. Hij leunde tegen het aanrecht en liet perongeluk een vork vallen die kletterend op de grond viel. Hij slikte even en verstopte zich in een soort van opslag ruimte. Althans zo vond hij het er uit zien. Hij hoopte dat niemand hem gehoord had.

Dark liep langs de kamers van de boven verdieping. Hij wist nog goed waar het allemaal gebeurd was. Waar zijn ouders vermoord waren, hun eigen slaapkamer nogwel. Hij pakte de klink van de deur vast en liep naar binnen. Het was donker maar zijn ogen wende al snel. Hij deed een paar stappen de kamer in en keek in het rond. Ineens voelde hij iets tegen zijn schoenen en hij keek op. HIj zag twee lichamen liggen, lichamen die hij maar al te goed herkende. Hij slikte en keek er met grote ogen naar. Hij deed een paar stappen naar achteren en zakte door zijn knieén. Hij keek naar de grond en zette zijn handen op de grond. Zijn spieren verstrakte en je hoorde hem lichtjes snikken maar ook onrustig ademen. Ineens liet hij een korte harde schreeuw horen die je door het hele huis kon horen. Hij keek toen naar zijn ouders en zijn blik vulde zich met puur woede. Woede die je nog nooit in zijn ogen had kunnen zien.

Aya zat nog steeds neer op de trap, en ze hoorde iets vallen in de keuken. Ze keek heel even op, maar ze reageerde er niet echt op. Ze keek nog naar de foto, en haar ogen bleven geel. Ze zucht heel zachtjes, en ze schrok dan plots bij het horen van een harde schreeuw. Ze liet de foto vallen waarna ze dan naar boven liep, en ze zag dan Dark zitten op zijn knieën. Ze ging bij hem zitten, en plots zag ze de lichamen van hun ouders. Ze slikte even zachtjes, en ze merkte dan de woede op bij Dark. "Dark hhhooeee zijn ze gestorven," Vroeg Aya dan heel voorzichtig aan hem, en ze keek dan naar haar adoptiemoeder.

Dark keek nog steeds naar de lichamen van zijn ouders terwijl er een paar tranen over zijn wangen liepen. Hij stond langzaam aan op en hoorde ineens de stem van iemand. Door zijn enorme woede heen herkende hij gelukkig wel de stem van Ayumi. Hij keek even naar haar terwijl zijn gezicht ook op woede stond. Hij richtte zijn blik toen weer op zijn ouders. Hij balde zijn vuisten en snoof. ''ze zijn vermoord, ik weet niet wie ze waren. Maar als ik ze tegen kom. Zijn ze allemaal dood voor dat ze nog kunnen ademen.'' zei hij kwaad.

Aya omhelsde Dark even, en ze aaide hem over zijn hoofd. Ze keek dan naar hun ouders, en ze richt haar blik weer op hem bij het horen van zijn woorden. "Ik kan ze vinden door hun geur op te zoeken Dark, want ze horen niet te blijven leven nu ik weet dat mam en pap vermoord zijn." Zei Aya dan zachtjes tegen hem, en ze hield hem dicht tegen haar aan. Plots rook ze een bekende geur, en ze keek even naar de deur. "Akako?" Zei ze dan al mompelend, en ze bleef toch bij Dark zitten.

Akako hoorde dat er niemand naar hem toe kwam en kwam langzaam weer tevoorschijn. Hij liep door de keuken toen hij ineens de schreeuw van Dark hoorde. Hij zag dat Aya naar boven rende. Hij liep de keuken uit en liep geruisloos de trap op. Hij zag dat ze een kamer inrende. Hij volgde haar voetstappen. Hij hoorde wat er allemaal gezegd werd. Hij zag via een spiegel in de raam dat er twee lijken in de kamer lagen. Dark en Aya stonden bij elkaar. Hij zag toen dat Aya zich omdraaide en zijn naam vragend uitbracht. Hij liep om de hoek en zag dat Dark er erg kwaad uitzag. Het was een risico maar hij nam hem. Hij liet geen glimlach of traan zien. Hij had er moeite mee om ze daar te zien zitten. Hij had gehoord dat het hun ouders waren. "Ik...Ik....vind het heel erg voor jullie." zei hij met trillende stem. Akako? Wees voorzichtig met die jongen....Ik kan niet goed uit zijn aura opmaken of hij nou goede of slechte bedoelingen heeft..... zei Mikaru van binnen.

Dark keek haar aan en slikte. ''Ze moeten dood allemaal..'' gromde hij. ''elk miezerig levend mens..'' zei hij nog kwader. Hij keek op toen hij ineens een jongens stem hoorde. Je zag zijn handen meteen in vuisten veranderen en zijn ogen werden helemaal spierwit. Hij beet op zijn kiezen en je hoorde gesis van elektrischiteit. ''wat moet jij hier!?'' riep hij kwaad en wou naar Akako toe stappen. Dark begon zijn beheersing weer te verliezen.

Aya keek hem aan, en ze hield hem tegen haar aan. "Ik weet het broer en daar zullen we samen voor zorgen." Zei Aya tegen hem, en ze hoorde dan plots Akako's stem. Ze keek naar Dark, en ze ging dan vluchtig tussen beide staan. "Dark hou je kalm, hij is Ayumi's vriendje." Zei Aya dan terwijl ze beschermend voor Akako ging staan, en ze bleef haar broer aankijken. Dan kijkt ze even om naar Akako, en ze glimlacht heel even. "Sorry dat je mijn broer zo ziet, maar ik kan hem wel begrijpen." Zei Aya dan zachtjes tegen Akako, en ze liep dan naar haar broer toe.

Akako keek verschrikt op toen hij het de elektriciteit hoorde. Hij keek naar de ogen die wit worden. Ineens zag hij dat Aya tussen hun ging staan. "Ik kan ook begrijpen dat hij zo doet." zei hij kalm. "Dark....ik vecht niet met je." zei Akako tegen hem en keek serieus. "Aangezien je in deze situatie zit wil ik je alleen maar helpen." zei Akako. Hij hield zijn hand achter zijn rug en vormde wat chakra zodat hij eventuele aanvallen kon blokkeren.

Dark luisterde naar de woorden van zijn zus. ''ik moet het gewoon niet dat iedereen dit huis binnen komt'' snauwde hij even en hoorde toen de woorden van Akako. De woorden begonnen langzaam aan wat bij hem door te dringen en het gesis van elektrischiteit stopte maar zijn ogen waren nog spierwit dus je moest wel oppassen als dat nog steeds zo was. Hij keek nog even naar de lichamen en zuchtte. ''ik ben hier weg..'' zei hij kortaf en liep langs Ayumi en Akako heen. Hij liep de trap af en liep een grote ruime kamer binnen wat een woonkamer was. Hij liet zich op een bank vallen en keek naar zijn handen. Hij zag lichtte elektrischiteits straaltjes over zijn handen heen lopen. ''ik zal ze pakken, hen allemaal zullen de dood nog meer voelen dan mijn ouders'' zei hij kwaad en keek toen naar een lamp waar nog een beetje elektrischiteit in zat. Hij richtte zijn ogen op de lamp al zag je dat eigenlijk niet omdat die nog steeds spierwit waren en het glas van de lamp knapte ineens uit elkaar en glas stukjes kletterde op de grond.

Akako zag dat Dark weg liep. Toen Dark weg was keek hij vragend naar Aya. "Is hij altijd zo?" zei Akako zacht. Hij ging tegen de muur aan leunen en keek Aya aan. Hij was blij dat Dark hem niet had aangevallen. Hij had misschien wel een fout gemaakt door het huis binnen te gaan, maar het huis trok zijn aandacht te veel. Door het feit dat ze zo verdrietig en kwaad waren had hem ook woede opgewekt. "Ik zou graag helpen om de daders te vinden..." zei hij zacht.

Aya keek naar haar broer, en ze bleef nog steeds zo staan. Ze zucht heel even diep, en ze besluit dan om de onbekende geuren op te gaan zoeken. Ze hoorde dan de woorden van Dark, en ze keek hem na. Haar blik had ze dan op Akako gericht, en ze zucht alweer even diep. "Sorry voor mijn broer." Zei Aya dan tegen hem, waarna ze weer in een wolf veranderde. Ze nam de geur in haar op, en ze rende daarna de kamer uit. Ze liep de trap af, waarna ze dan naar buiten liep. Ze ging het hele huis rond, en ze snuffelde dan ook hard. Ze wilde wraak nemen op die mensen, maar toch wist ze dat ze het niet alleen aankon. Ook vroeg ze zich af waarom ze net hun hadden vermoord, en ze gaf dan een hele luide huil.

Akako rende Aya achterna. Hij speurde de grond af naar voetsporen. Er viel hem niet veel op. Hij hoorde Aya huilen en rende er op af. "Heb je iets gevonden?" vroeg hij. Hij keek nog in de buurt van haar maar zag ook hier niets. Ze moesten een spoor achtergelaten hebben dat kan niet anders.

Aya keek in het rond, en plots merkte ze Akako op bij haar. "Nee." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze keek dan in het rond. Ze was beter niet naar hier geweest met Dark, en ze zucht dan ook heel even diep. Daarna keek ze naar het huis, en zo weer naar Akako. "Blijf even hier, ik ga even iets zien." Zei Aya dan tegen hem, en ze liep dan naar een grote boom toe. Ze sprong er in, en ze klom tot op de hoogste top van de boom. Haar gele ogen zochten naar tekens van die wezens, maar zoals verwacht kon ze het niet echt vinden.

Akako bleef staan en keek rond. "Mikaru zie jij wat aura van voetstappen." Nee nog niet.... zei Mikaru van binnen. Hij keek nogmaals rond maar iets vinden was wel lastig. Het lijkt wel of de daders ervaren waren.

Aya keek in het rond in de boom, en ze gromde dan heel even kort. Ze hoopte iets te vinden, maar ze zag niets. Het maakte haar lastiger dan dat ze al was, en ze bleef dan gewoon in de boom zitten.

Akako leunde tegen de muur en bedacht een manier om snel iets te vinden. Hij ging weer recht staan en spreide zijn vleugels. Aangezien erg geen weefsel tussen de vleugels zat vloog hij toch goed. Hij sprong en vloog over het bos. Mikaru ik zie de aura van voetstappen......waar.....Ik wijs het wel aan. Zijn hand richtte op de grond en Akako landde er bij. Hij bukte en bekeek het. "Hmmm....." zei hij. "Hey Aya!!!! Kom eens." schreeuwde hij richting de boom. Deze voetstappen waren niet van Dark of haar en ook niet van Akako aangezien hij hier is komen aanvliegen.

Aya keek naar de hemel, en ze wist niet meer wat doen. Plots hoorde ze de stem van Akako, en ze keek dan op in de verte. Ze sprong via de bomen naar hem toe, en ze keek hem dan aan. "Wat is er?" Vroeg ze dan aan hem, en ze keek hem kalm aan in de ogen.

"Hier zijn voetsporen." zei hij kalm. Hij volgde de sporen en merkte dat ze stopte en plaats maakte voor bandsporen. "Hmm....ze zijn hier met een auto gekomen." zei hij zacht tegen zichzelf. Hij keek rond en hoopte iets van een wapen te vinden waar het mogelijk mee gedaan kon zijn maar vond niets.