Onder hypnose

Dark snikte nog steeds en keek op toen Ayumi ineens veranderde in Aya. Zijn ogen werden ineens even groot en hij voelde toen Aya tegen zich aan. Hij luisterde naar haar woorden en sloeg zijn armen toen ook om haar heen en drukte haar dicht tegen zich aan. Hij kneep zijn ogen dicht en zuchtte even. ''nee je hoeft niet weg, ik zou je nooit kwijt willen, je bent de enige famillie die ik nog over heb.. ik heb nooit beseft hoe jij je moest voelen. Nu weet ik dat wel..'' zei hij snikkend tegen haar en keek haar nog niet aan.

Aya bleef zo zitten bij hem, en ze huilde dan ook zacht. Ze voelde zijn armen om haar heen, en ze voelde zich veilig bij hem. Toch trilde ze nog van angst, en met de kracht die ze had genas ze de wonden van Ayumi die in haar zat. Ze hoorde zijn woorden, en ze huilde nog harder. "Toen jullie sliepen was ik naar het dak gegaan, en ik voelde al dat ik nergens bij hoorde omdat ik anders ben." Zei ze dan huilend tegen hem, en sloot haar ogen dan ook heel even.

Dark drukte haar nog wat dichter tegen zich aan en legde zijn hoofd tegen haar schouder. ''jij zal altijd bij ons horen, voor mijn ouders was jij nooit verschillend voor mij ook niet, voor mij was je altijd gewoon mijn grote zus'' zei hij tegen haar en sloot zijn ogen even terwijl er nog een paar tranen langs zijn wangen liepen.

Aya merkte dat ze dichter werd getrokken, en ze bleef heel dicht tegen hem aan. Ze hoorde dan ook zijn woorden, en ze keek hem even kort aan. "Maar ik ben een monster." Zei ze dan tegen hem, en deels was het ook waar. Dat omwille van de kracht die ze kon vrijlaten, maar deze kracht had ze dan niet onder controle. Ze schud haar hoofd even, en ze had ook nog enkele tranen van verdriet. Ze merkte dat Ayumi in haar wakker werd, waarna ze dan rustig ademt. Haar ogen sloot ze dan ook weer gewoon, en ze hield haar hoofd tegen zijn borst.

Dark luisterde naar haar woorden en keek haar toen strak aan. ''hebben mijn ouders of ik jou ooit een monster genoemd? Ik dacht toch van niet. Voor ons ben je echt geen monster, ik hou van je en ik beschouw je gewoon als mijn famillie hoe of wat je ook bent'' zei hij tegen haar en sloot zijn ogen toen weer even.

Aya hoorde dan zijn woorden, en ze keek hem weer aan. "Ik heb het niet over jullie, maar je vrienden noemde me altijd een monster." Zei Aya dan tegen hem, en ze keek dan naar de grond. Ze was anders en daar kon niemand iets aan veranderen, en ze zucht heel even onhoorbaar. Ze gaf Dark een kus, en ze bleef dicht tegen hem aanstaan.

''dat zijn m'n vrienden maar, daar moet je niet naar luisteren, en ik weet ook wel dat ik niet weet hoe zoiets voelt'' zei hij en zuchtte even. Hij voelde toen de kus en wist voor kort niet wat hij moest denken maar bleef wel rustig tegen Aya aan staan.

Aya keek hem aan, en ze wilde hem niet verliezen noch doden. Hij was de enige familielid die ze nog had, en hij betekende heel veel voor haar. Ze kijkt naar haar broer, en ze plaatste haar hoofd tegen zijn schouder. Ze sloot haar ogen dan ook voor een lange tijd, en ze ademde dan plots wat vreemd. Haar ademhaling was wat zwaarder aan het worden, maar ze hoopte wel dat hij het niet zou opmerken.

Dark keek even naar Aya en daarna naar de lucht. Hij was misschien wat té kwaad geweest af en toe tegen Aya. Hij zuchtte een keer diep en het was zo stil dat je hun ademhalingen duidelijk kon horen. Ineens merkte dark dat Aya's ademhaling wat vreemd klonk. Hij keek haar bezorgd aan. ''gaat het wel?'' vroeg hij.

Aya had haar ogen gesloten, en ze hield haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ze had haar hand op zijn borst gelegd, en ze bleef gewoon zo staan. Toch was haar ademhaling nog steeds vreemd, en ze hoorde dan plots zijn vraag. "Het gaat hoor." Zei ze dan vlug tegen hem, en ze streelde zijn borst even kort.

Dark duwde haar iets naar achteren zodat hij haar recht aan kon kijken. ''waarom heb ik dan een sterk gevoel dat er wel iets is'' zei hij en keek haar serieus aan. Dark was nu wel zover dat Ayumi niet zomaar iets geheim voor hem kon houden. Daar kende hij haar te goed voor.

Aya keek haar broer in de ogen aan, en ze hoorde dan zijn woorden. Ze zucht heel even diep, en ze keek dan naar de grond. Ze draaide zich om zodat haar rug naar hem gericht was, en ze sloot haar ogen. "Ik voel me de laatste dagen steeds vreemder, en het lijkt alsof ik mijn controle zou gaan verliezen." Zei Aya dan tegen hem, en ze keek dan naar de grond.

Dark keek vaagjes naar haar en liep naar haar toe. Hij legde een hand op haar schouder en zuchtte een keer diep. ''de controle waarover?'' vroeg hij zacht terwijl hij voor kort omzich heen keek.

Aya keek naar de grond, en ze greep haar hart even vast. "Dat weet ik niet Dark." Zei Aya dan tegen hem, en ze rilde dan ook heel even kort. Het maakte haar een beetje angstig, en ze wilde niet eens weten wat ze had.