Weg rennen voor pijn en verdriet.

Lara keek op en knikte. "Ik was mens maar door die beet ben ik een lycan, alleen een duivel kan het tegengif geven" zei ze

Akako keek op. "Duivel-l..." stamelde hij. Hij kon het nog niet echt accepteren dat hij een duivel was geworden op weg naar het concertenreeks. Hij greep naar zijn hoofd en voelde een steek. Akako.....zorg er voor dat je woede je niet te baas wordt... zei Mikaru van binnenuit. Akako voelde dat de steek wegging en hij liet zijn handen weer naast hem liggen. "Weet je?" vroeg hij. "Jij zoekt een duivel...en ik..." hij twijfelde. "Ik ben er een." zei hij. Hij hield zijn vleugels die meer op een geraamte leek expres ingeklapt zodat ze niet opvielen.

Lara keek hem aan. "Ow oke" zei ze zacht. "Zou jij me willen helpen?" vroeg ze stil terwijl ze hem aankeek

"Ligt er maar net aan wat ik moet doen." zei Akako. Hij zou graag willen helpen maar dan moest hij er ook mee instemmen. Hij keek haar aan. "Wat moet ik dan doen?" vroeg hij aan haar.

Lara keek hem. "Door de beet zit er gif in me schouder" zei ze stil. "Ze hebben verteld dat een duivel me moet bijten en bloed moet drinken zodat het gif er ook uit komt." vertelde ze.

"Okey..." zei Akako. Zijn ogen stoote walging uit. Bijten ok. Maar bloed drinken van iemand anders was niet zijn ding. Hij keek naar haar. "Euh...dus ik moet in je schouder bijten?" Hij keek even vreemd. Hij had een raar gevoel en hij wilde niet graag in iemands schouder bijten. Maar als hij haar daar mee hielp dan zou hij het maar doen. Hij ging achter haar staan en boog zijn hoofd naar haar schouder. Hij opende zijn mond en zijn tanden leken scherper te worden. Hij leek de controle te verliezen en zijn vleugels spreide zich uit. Hij hapte naar de schouder en boorde zijn tanden door haar vlees. Akako...verlies niet de controle...ach dit kan niet goed gaan. zei Mikaru van binnen. Akako proefde bloed en slikte het zonder moeite door. Net leek het hem vies maar nu leek hij niet meer zichzelf en genoot er van. Hij nam zijn hoofd weg en greep er naar. Hij kreeg weer een steek. De vleugels schoten weer terug en hij lag op de grond. Hij ging rechtop zitten en staarde naar de grond. Hij veegde het bloed van zijn mond. "Wat was dat?" vroeg hij tegen zichzelf.

Lara kneep pijnlijk haar ogen dicht. De voelde een pijnlijke steek in haar schouder en slikte. Ze trilde iets en keek hem stil aan. Ze bloedde best erg aan der schouder en ze voelde haar iets beter dan daarvoor.

Akako keek naar haar bloedende schouder. Opnieuw hield hij zijn hand weer boven haar schouder. Deze keer trilde hij wel maar dat maakte niet uit. De hand kreeg opnieuw een rode gloed en de wond genas weer. Hij glimlachte. "Dat wil ik nooit meer doen." zei hij.

Lara keek hem aan. "Bedankt" zei ze zacht. Ze keek even naar de schouder en dan weer naar hem. "Oke dan"

Akako ik wil weer terug naar buiten komen... zei Mikaru van binnen. De rode haren en rode ogen veranderde naar blauw en Mikaru kwam tevoorschijn. "Hehe eindelijk de frisse lucht." zei hij.

Lara schrok even en keek hem aan. Ze zweeg en keek even weg maar al snel naar hem.

Mikaru keek naar Lara. "Ik hoop dat mijn broer je niet te veel pijn heeft gedaan." zei hij vriendelijk. "Ik ben Mikaru...en jij was Lara, toch?" vroeg hij.

Lara knikte. "Het gaat wel, alleen de beet deed pijn" zei ze stil

Mikaru glimlachte. "Mooi. Hij kan zich soms te veel laten gaan." Hij keek naar de lucht. Hij wilde eigenlijk de leden van Hellgate gaan bellen om te gaan oefenen. In plaats daarvan bleef hij hier. Dit omdat Lara niet echt bevriend leek met de wolf, die trouwens ook niet veel zei.

Alou was stilzwijgend blijven zitten. Hij had niet op of om gekeken toen Mikaru erbij kwam. Hij staarde naar zijn voeten toen draaide hij zich om. Hij liep naar hen toe. En ging erbij zitten. "Hallo," Zei hij kil tegen hen. Hij kek naar Miharu. Hij had een pest hekel een Akako sinds hij verliefd was op Ayumi. "Ken jij Ayumi?" Zei hij zo vrolijk mogelijk.

Mikaru zag dat Alou nu bij hen kwam zitten. Hij hoorde zijn vraag en glimlachtte. "Ik ken haar wel....maar Akako kent haar beter aangezien hij verliefd op haar is." Mikaru zag vanuit de aura dat hij niet echt heel vrolijk was maar negeerde dat. Hey ga jij nu aan iedereen vertellen dat ik op Ayumi verliefd ben?! zei Akako van binnen. Mikaru lachtte zachtjes. Hij keek naar Alou. "Ken jij haar ook dan?" vroeg hij.

Alou keek Mikaru aan. "Ja, ik heb het zelfde als Akako, maar ik ben verliefd op haar wolven vorm, Aya." Zei hij tegen hem. Hij zuchtte en kraste met de nagel van zijn klauw in de grond. Hij leek nu teminste geen harteloze sukkel.

Mikaru keek naar Alou. "Ah dat verklaart een boel..." zei hij. Hij keek even naar Alou. "Wees niet bang, Akako is alleen verliefd op haar mensenvorm." probeerde hij hem gerust te stellen. Hij glimlachtte. Hey dat is nog eens slim gezegd, mikaru...en je spreekt hierbij ook nog eens de waarheid. Mikaru lachtte. "Alou..Akako wist niet dat jij op haar verliefd was...en hij kon er ook niets aan doen dat ze op hem verliefd is geworden...maar hij leeft wel met je mee." zei hij en glimlachtte.

"Ah, er is niks aan te doen." Zei hij en klauwde in het zand. Hij grijnsde. Toen hoorde hij zijn maag knorren. Hij slikte. "Euhmm.." Zei hij. "ik moet even weg.." Zei hij en nam een sprint. Tussen de struiken bleef hij staan en luisterde. Hij hoorde een zwijn, Vlak naast hem. Hij keek in de richting en vloog erop af. in no-time was hij dood. Hij lachte en begon te eten. Toen hij vol zat liep hij klam terug en ging zitten. "Sorry, ik moest even eten, anders waren jullie meschien nu dood." Zei hij.

Mikaru zag dat wat Alou deed. "Maakt niet uit hoor." zei hij. "Liever dat zwijn dan ik." zei hij lachend. Hij glimlachte naar Lara. Hij ging op zijn rug liggen en keek naar de lucht het was mooi helder en dat vond Mikaru altijd geweldig