Weg rennen voor pijn en verdriet.

Alou was hier heen gerendt met tranen in z'n ogen. Hij rende door zonder te stoppen. Toen hij op een verlaten plek op het kerkhof kwam plofte hij neer. Hij wou niemand meer zien. Aya had haar keuze gemaakt. Hij zuchtte. Toen keek hij naar de lucht die donker was. Hij sloeg zijn armen over zijn hoofd en begon te zingen voor zichzelf.

[ https://www.youtube.com/watch?v=CJUyM667fF0 ]

Lara liep rond en zuchtte. Ze had Daisuke niet meer gezien. Zou hij nog willen? Ze zuchtte en keek even naar het graf van haar ouders. Een diepere zucht volgde en ze keek rnd. Ze herkend Alou en verstijfde van agst

Alou's hoofd draaide snel. Hij gromde. Toen draaide hij zijn hoofd weer weg en zuchtte. Hij keek naar zijn voeten met schoenen die vies waren van de modder.

Lara keek stil en slikte. Ze hd nog steeds littekens van hem en ze bleef ban g naarhem staan kijken

"Is er iets!" Zei hij tegen haar en keek met een boze blik Lara's kant op. Hij was in een pest humeur. Lara zag er uit als een gewoon mens, maar volgens hem was ze anders.

Lara schrok en keek. "Nee euh niets" zei ze stil. Ze zuchtte even en voelde even aan haar nek waar de beet van Lucian was. Ze zuchtte en wilde terug mens worden maar het enige wat ze dan konden doen was een duivelbeet en een operatie.

Alou keek naar Lara. Hij was wel een beetje bot. Toen hoorde hij iets, in de struiken. Toen keek hij en sprong er een eekhoorn uit de bosjes. Hij grijnsde en beet hem dood. Hij was snel in een wolf veranderd. Hij at de eekhoorn op en lachte. Hij likte nog wat overgebleven bloed weg en keek naar Lara.

Lara was erg geschrokken en bleef stil staan. Ze slikte en wist dat ze zelf bloed moest drinken omdat ze ander dood ging. Ze schudde de gedachte weg

Alou keek naar Lara die wat bleek zag. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij en liep naar haar toe. Hij was een beetje afgekoeld en keek Lara aan. Ze zou hem toch niks doen, althans dat dacht ze.

Lara keek hem aan en zette een stap achteruit. "Euh niets" zei ze snel terwijl ze hem aankeek

Akako liep over het kerkhof onderweg naar het graf van hun ouders. Hij voelde twee auras. "Lycans..." zei hij. Hij liep naar het graf van zijn ouders en zette de bloemen op het graf weer recht en stak het kaarsje aan. Hey wacht eens even misschien is er Ayumi wel bij... dacht hij. Hij merkte toen pas dat een van de Laycans iets dreigends had. Hij rende naar de bosjes maar lette niet op en zag dat er een eekhoorn wegrende. Verstijfd bleef hij staan. Oh help.... dacht hij. Toen hij zag dat Alou de eekhoorn opat ging hij verder. Hij keek vanuit de bosjes naar de twee lycans en wachtte af. Hij zag dat Ayumi er niet bij was. "Jammer.." zei hij zacht.

Lara slikte en zette een stap achteruit. Ze wilde nu echt een duivel hebben. Ze wilde geen lycan zijn. Ze slikte en voelde weer even aan de beet van Lucian.

Akako ging naar voren hangen om beter te kijken wat er gebeurde. Maar hij hing iets te ver naar voren en viel uit de bosjes met zijn gezicht op de grond. "Fijn dat moet ik weer hebben..." zei hij geïrriteerd. Hij wreef over zijn gezicht om het vuil weg te halen. Hij stond op en keek naar de twee lycans. "Euh...Ook hallo.." zei hij voorzichtig en wreef over zijn achterhoofd.

Lara keek op en schrok wel. Ze keek naar hem. "Hoi" zei ze stil. Ze had nog steeds haar hand op de beetwonde liggen en zuchtte even. Darna keek ze weer naar de jongen.

Akako keek naar de twee. Hij merkte dat Lara hoi zei. Hij glimlachtte. Hij zag dat zij haar hand op haar schouder hield en hij werd nieuwschierig. Hij liep naar de twee toe en ging daar op de grond zitten. "Ik stoor toch niet of wel?" zei hij voor de gein. Hij keek naar Alou die nogal verdrietig leek. "Wat is er, als ik vragen mag." zei Akako tegen Alou. "Oh voor ik het vergeet..Mijn naam is Akako." zei hij er achteraan.

Lara keek hem aan. Ze hield haar hand op de beetwonde en zweeg even. "Lara" stelde ze haar voor. Ze keek nog even bang naar Alou en keek dan naar de andere jongen.

Akako keek naar Lara en naar Alou en weer terug. Hij zag de bange blik van Lara en begreep het niet helemaal. Hij keek weer terug naar Alou. Hij wist even niet wat er aan de hand was. Maar daar zou hij waarschijnlijk snel genoeg achterkomen.

Lara ging zitten ver van Alou en hield de hele tijd haar hand op de wonde. Ze keek starend naar de grond en zweeg. Ze wilde zo graag terug mens worden...

Akako keek naar Lara en zag dat ze haar hand nog steeds op haar schouder hield. "Euh...mag ik vragen wat er is?" en hij keek naar haar schouder. "Je zit namelijk heel de tijd met je hand op je schouder. Het lijkt net of je iets verbergt." zei hij.

Lara keek op. "Oh euhh" zei ze stil. Ze hield haar hand er losser op maar wist niet of ze het er wel af zou halen.

"Als je het niet wil vertellen hoeft dat niet." zei hij en knikte. Hij keek naar Alou en weer terug naar Lara. Hij zag dat ze haar hand wat losser hield maar kon nog niet zien wat er was.

Lara zuchtte en ging bij hem zitten. Ze keek hem aan. "Je mag zelf kijken" zei ze zacht. Ze zou haar hand er vanzelf niet afhalen door de pijn.

Akako zag dat ze naast hem kwam zitten en hoorde haar worden. Voorzichtig haalde hij haar hand van haar schouder en zag dat er een wond zat. "Oeh.." zei hij. "Dat ziet er akelig uit." Als duivel had hij iets meegekregen. Hij hield zijn hand boven de wond. Een roodachtige gloed kwam om zijn hand en op zijn wangen kwam er een patroon. Hij stuurde zijn chakra richting zijn hand waardoor de wond langzaam begon te genezen. Na een tijdje haalde hij zijn hand weg en de wond was zo goed als verdwenen het enige wat er over zou zijn was een litteken.

Lara keek en zuchtte. "Bedankt maar daar ben ik niets mee" zei ze zacht. Ze keek hem even aan en staarde al snel naar de grond.

"Hoezo ben je daar niets mee?" zei Akako een beetje verbaasd. Hij zag dat ze naar de grond keek en ze leek voor hem gevoel zelfs droevig. "Kan ik je ergens me helpen?" vroeg hij toen. Hij keek even naar Alou en weer terug naar Lara.