Samen trainen

Mikaru ging in het gras liggen. Akako schrok op toen Aya hem in het gezicht een lik gaf. Hij glimlachte en gaf haar nog een aai over haar kop. "Zo lekker smaak ik toch niet?" ze hij lachend. Mikaru lachte even. Hij was wel benieuwd naar hoe Ayumi er uit zag. Hij sloot zijn ogen even en dacht na. Akako keek naar Micah. "Jij hebt het wel naar je zin of niet soms?" zei hij met een lach.

Aya keek heel even naar achteren, en dan merkte ze dat Akako haar kop weer aaide. Ze hoorde dan zijn vraag, en ze grinnikte heel even kort. "Misschien wel." Zei Aya dan lachend tegen hem, en ze keek dan heel even naar Mikaru. Rustig liet ze Micah voorzichtig van haar rug glijden, en ze keek daarna in het rond. Ayumi ik ben moe aan het worden neem jij het even over? Vroeg Aya dan kort aan Ayumi, en ze keek de jongens heel even aan. Is goed hoor Aya. Zei Ayumi dan rustig tegen haar, en in een mum van tijd begon Aya weer te veranderen naar Ayumi. Ayumi had enkel een string, soort bikinitopje en shortje aan(zie ava). Niet veel later stond ayumi voor hun neus, en ze grinnikt dan heel even kort. "Aya is terug in mij gekropen, want ze was wat moe. Ik ben Ayumi trouwens." Zei Ayumi dan met een glimlach, en ze keek beide jongens even aan.

Akako glimlachtte om wat Aya zei en keek naar de lucht. Mikaru deed zijn ogen open en zag Ayumi staan. Hij hoorde haar woorden en knikte. Akako keek om toen hij haar woorden hoorde en zag ineens Ayumi staan. Zijn ogen werden groter en hij kon niet geloven wat hij zag. "Wow..." kwam er uit. Die ziet er goed uit... dacht Akako. Mikaru rolde met zijn ogen en stond op. Hij liep naar Micah en aaide hem over zijn bol. Hij pakte uit de tas die hij bij had een lolly en gaf hem aan Micah met een glimlach.

Ayumi keek beide rustig aan, en ze keek dan met een glimlach naar hun. Ze hoorde dan Akako wow zeggen, en ze grinnikte heel even zachtjes. Ze ging zelf ook zitten in het gras, en ze keek dan wat in het rond. "Dankje om die jagers weg te sturen, want ze hadden zilveren kogels in hun wapens." Zei ze dan zachtjes tegen Akako, en ze glimlacht vriendelijk naar hem. Ze bleef zo zitten, en het kon haar niet echt schelen dat men haar string zou zien. Dan kijkt ze heel even naar haar benen, en ze was blij om weer te kunnen genieten van de wind door haar haren.

Akako had een raar gevoel. Hij voelde de aanwezigheid van twee jagers. Dezelfde 2 die hij had weggestuurd. "Ze geven nooit op." zei hij zacht. Toen hij een schot hoorde stuurde hij zijn chakra voor Ayumi en de kogels ketste weg. "Oef net op tijd." Mikaru stond op en ging voor Micah staan ter verdedeging. "Waar zijn ze..Akako?" "In de boom voor je." Mikaru sprong omhoog en al snel viel er een lichaam naar beneden. De 2e was helaas wat lastiger. Hij werd in zijn schouders gesneden met een dolk en hij viel uit de boom. De jager sprong richting hem en Mikaru ontweek hem. Akako keek bezorgd naar zowel Micah en Ayumi. Zolang Micah zich niet te kwaad maakte om de aanvallende jager was het goed, en dat was juist het probleem hij kon nogal boos worden als zijn broers werden aangevallen. Hij voelde de aanwezigheid van nog een jager. Deze had hij niet gezien op het moment dat hij ze wegjoeg. Deze schoot en Akako sprong voor Ayumi en werd geraakt in zijn schouder. Hij verbeet de pijn en wierp een werpster richting de plek waar de jager stond die gelijk dood uit de boom viel.

Ayumi schrok plots bij het horen van een schot, en ze wist even niet wat doen. Dan keek ze naar Akako, en ze voelde zich wat rood worden. Ze keek beide jongens even aan, en ze hoorde dan Aya grommen in haar. "Aya rustig je kan niets doen je weet dat ze zilveren kogels hebben." Mompelde Ayumi enkel hoorbaar voor Aya, en deze werd weer rustig. Ze keek bezorgd toe hoe de jongens het opnamen voor haar, en plots was er nog een jager. Niet veel later merkte ze dat Akako voor haar sprong, en ze keek dan naar de jager die dan plots dood was. Bezorgd ging ze bij Akako zitten, en ze keek dan naar de wonde in zijn schouder. "Gaat het?" Vroeg Ayumi bezorgd aan hem, en ze wist dat die kogel van zilver was dus durfde ze die niet echt nemen uit de wonde.

Micah voelde hoe hij voorzichtig van Aya's rug gleed. Hij greep Akako's hand vast en zag haar veranderen in Ayumi. 'Bah, die dame is bijna bloot!' riep hij met een vies gezicht uit. Hij zweeg echter toen de jagers weer terugkwamen en kneep gespannen in Akako's hand. Toen Akako hem ineens losliet om opeens een kogel voor Ayumi op te vangen en gewond neerviel balde Micah zijn handen tot vuisten. Zijn gezichtje stond op onweer en hij stapte kwaad op de jagers af, die hun kogels onverschrokken op hem afvuurden. Alsof er een onzichtbare muur was hingen alle kogels in de lucht stil vlak voor ze Micah raakten en vielen één voor één in het gras. Met onontdekte krachten maakte hij een zwiepbeweging met zijn arm en alsof dat een krachtige windstoot produceerde werden de jagers uit hun schoenen geblazen. Met een kreet vielen ze een paar meter verderop neer in het gras. Micah's vuisten trilden. 'NIEMAND verwond mijn broers!' schreeuwde hij met tranen in zijn ogen.

Mikaru zag wat Micah deed. Hij mag niet veel kwader worden.... dacht hij. Hij liep naar Akako. "Akako breng Ayumi in veiligheid. Ik reken wel af met deze jagers." hij keek bezorgd naar Micah. "Micah ga met Akako mee." zei hij. Maar hij twijfelde dat Micah dat zou doen. Als Micah vrij kwam had hij een nog groter probleem. Akako liep naar Ayumi. "Sta mij alsjeblieft toe." en hij pakte haar op. Hij sprong op en daarna van tak na tak zodat ze verder van de jagers af kwamen. Akako stond hijgend stil op de grond en zette Ayumi neer. "Sorry, dat dat moest." zei hij. Mikaru was ondertussen bezig met de andere jagers. Hij rende naar Micah. "Alsjeblieft...Kalmeer" zei hij zacht en ging door zijn knieen. Hij zorgde voor een schild en de kogels ketste er vanaf.

Micah hoorde Mikaru niet en zag hem nu alleen als een grote last. Zonder zijn blik op hem te richten greep hij zijn broer bij zijn kraag en gooide hem zwaar hijgend op de grond. Hij merkte dat het zwart voor zijn ogen werd en hij hield zijn blik alleen gericht op de twee jagers, die smerige mannen. Akako was geen prooi, hoe konden ze zomaar op hem gaan schieten? Zijn vuistjes trilden terwijl hij nog enkele passen richting de twee mannen deed. Hij greep even met een pijnlijk gezicht naar zijn hoofd en kreunde. Micah wist zelf ook niet wat hem bezielde.

Ayumi wist even niet wat er gebeurde, en ze keek dan naar Akako als hij haar plots optilde. Ze bloosde lichtjes toen hij dat deed, en ze liet het maar gewoon toe. Ze keek de andere 2 even aan, en Aya begon wat woedend te worden. Na een tijdje waren ze verder weg van de jagers, en ze werd dan weer op de grond gezet. "Het geeft niet dat je dat deed, maar ik ben je er juist dankbaar om." Zei Ayumi dan vriendelijk tegen hem, en ze liep dichter naar hem toe. "Je wonde moet verzorgt worden, alleen ik kan de kogel er niet uithalen omdat die van zilver is." Zei Ayumi dan tegen Akako, en ze gaf hem dan een dankbaar kusje op zijn wang. Even kijkt ze hem in de ogen aan, en ze glimlacht dan naar hem.

Mikaru viel met een grote klap op de grond. Hij stond hijgend op en keek naar Micah. De lucht leek donkerder te worden en hij voelde zich niet gemakkelijk. "Micah!" schreeuwde hij. "Alsjeblieft kalmeer." zei hij toen hij naar de grond keek. Hij kon Micah vastbinden maar dat maakte hem waarschijnlijk alleen maar bozer. Hij zocht contacht op met Akako. Zijn ogen begonnen te gloeien en die van Akako ook. Akako...Micah staat op het punt vrij te komen... Nee he... jawel....ik kom er direct....nee...jij blijft bij Ayumi en zorgt er voor dat haar niets overkomt....maar je kunt hem onmogelijk alleen kalmeren en vooral niet met drie koppen....het zou niet anders moeten, Ayumi moet veilig zijn en jij wilt ook liever daar blijven....heel fijn.....ik kan Micah wel aan, hoop ik en de ogen stopte met gloeien. Akako keek naar Ayumi. Eigenlijk had Mikaru wel gelijk hij wou liever blijven waar hij was. Hij keek Ayumi aan. "Ik haal hem er ook zelf uit." Hij keek naar zijn wond en legde zijn hand er op langzaam haalde hij hem er weer af en er leek een touwtje aan te zitten. Deze eindigde in een bol waar de kogel in zat. Hij haalde de chakra weg en de kogel viel op zijn hand. Hij maakte een katapult en schoot hem weg. "Zo daar heb je geen last meer van." en hij bloosde toen hij een kusje op zijn wang kreeg. "Euh...wil je me helpen om het verband er om te doen?" vroeg hij en haalde uit zijn broekzak een rol verband.

Ayumi keek even in het rond, en ze hoopte dat er hier geen jagers of andere dingen zaten. Dan kijkt ze naar Akako omwille van zijn woorden die ze hoorde, en ze glimlacht dan ook heel even zachtjes. Aya snoof diep terwijl ze daarna gewoon inslaap viel in het lichaam van Ayumi, en ze lag er vredig bij. Rustig kijkt Ayumi toe hoe hij de kogel eruit haalde, en ze keek dan naar de kogel die weg vloog. Ze grinnikte heel even kort, en ze zag dan dat hij een beetje bloosde. Bij zijn vraag glimlacht ze heel even, en ze merkt dan de rol verband op. "Is goed hoor, maar blijf wel stilzitten hé." Zei ze met een glimlachje, waarna ze dan het verband er voorzichtig rond de wond deed. Dan kijkt ze hem heel even diep in de ogen aan, en ze maakte het verband voorzichtig vast. "Zo, ik heb je toch geen pijn gedaan é?" Vroeg ze dan nieuwsgierig aan hem, maar ook was ze wel een beetje bezorgd.

Akako knikte en zei: "Ik blijf wel stil zitten. Akako bleef stil zitten en voelde af en toe een steek. De steken die hij voelde negeerde hij en hij bleef gewoon stil zitten. Toen ze klaar was hoorde hij haar vraag. "Nee...zo iemand als jij kan mij moelijk pijn doen..." zei hij met een glimlach. Hij gaf voorzichtig een kusje op de wang van Ayumi als wijze van dank. Hij moest even kijken hoe de lucht er uit zag en hij begon in een boom te klimmen. Hij voelde af een toe een pijnlijke steek in zijn schouder maar ook deze probeerde hij te negeren. Hij was op den duur in de top van de boom en zag dat de lucht op de plek van de toren donkerder leek. "Dit is niet goed..." zei hij zacht en klom weer naar beneden.

Mikaru was ondertussen een plan aan het bedenken om Micah te kalmeren. Hij mocht niet vrijkomen. Anders was de kans groot dat Ayumi in gevaar was. Hij hield zijn hand tegen zijn hoofd maar kwam echter niet op een idee. Hij rende naar Micah om het nog eens te proberen. Hij sloeg zijn armen om zijn broertje en hield hem vast. "Alsjeblieft kalmeer..." zei hij nogmaals. De jagers kwamen nu dreigend dichterbij.

Ayumi glimlacht naar hem, en nadat ze klaar was hoorde ze plots zijn woorden op haar vraag. Ze werd plots rood, en ze keek dan heel even weg. Ze voelde zijn kusje op de wang, en ze merkte dan dat hij in de boom klom. Ze zat rustig neer in het gras, en ze hoorde dan wat Aya zei. Dan merkt ze dat hij weer naar beneden kwam, en ze hoorde plots zijn woorden. "Aya vertelde me net dat je maar beter naar Micah en Mikaru gaat, aangezien ze de bedreiging kan voelen van de jagers." Zei Ayumi dan tegen hem, en ze ging dichter naar hem toe. "Maak je maar geen zorgen om me, ik ben wel veilig." Zei Ayumi dan met een glimlachje, en ze gaf hem dan een vluchtige kus. Rustig draaide ze zich om, en ze keek dan naar de hemel.

Akako keek naar Ayumi. Hij zag dat ze rood werd en weg keek. "Hey niet zo verlegen...het is echt zo..." Toen hij beneden kwam hoorde hij wat ze zei en begon te twijfelen. "Euh...maar als ze komen dan moet er toch iemand zijn om je te helpen." zei hij. Hij liet haar niet graag alleen. Hij keek naar Ayumi en weer terug naar de plek waar ze vandaan kwamen. Hij greep naar zijn hoofd want hij wist niet wat te doen. Mikaru heeft gezegd dat ik bij haar moest blijven maar zij zegt dat ik kan gaan.... Hij stond op en wist wat hij ging doen. "Ik ga naar Mikaru." zei hij. Maar voor hij vertrok liep hij naar Ayumi en gaf haar een kleine zoen op haar mond. Zonder op een reactie te wachten rende hij weg. Hij kwam niet veel later bij Mikaru aan. "Akako, idioot, ik zei dat je Ayumi moest beschermen." Akako keek naar de grond. "ze zei dat ik jou moest helpen." zei hij zacht. Zijn wangen waren niet het enige met het rode patroon. Zijn armen waren ook bezaaid met rode vierkantjes. Hij keek naar de jagers. Deze richtte een geweer op hem. Hij was ineens niet moe. Hij voelde een hoop energie in zich. Hij stuurde zijn chakra en twee gigantische armen kwamen tevoorschijn. Deze grepen de jagers en gooide ze weg. Mikaru keek naar Akako met grote ogen. Hij had hem nog nooit zo gezien. Snel richtte Mikaru zich weer op Micah en bleef hem vasthouden.

Ayumi keek hem vriendelijk aan, maar toch had hij haar wel doen blozen daarmee. Ze luisterde naar zijn woorden, en ze hoorde dan weer Aya iets zeggen. "Geloof me ik ben veilig met Aya in me. Ze heeft wel al tegen bijna 20 duivels gevochten, maar dan was ze wel in een hele woedende status." Zei Ayumi dan met een glimlachje, en ze knikt dan kort als hij dat zegt. Ze voelde kort daarna zijn lippen heel even op de hare, en ze glimlacht dan naar hem. Ze keek hem na terwijl ze dan wat in het rond kijkt, en ze klom dan de boom in. Aya bleef nog in haar, en ze keek dan ook naar de omgeving. Even dacht Ayumi dat ze wat hoorde, maar dan zag ze dat het een eekhoorntje was. Ze zou hier gewoon blijven zitten, en ze sloot haar ogen heel even een tijdje. Haar hart klopte nog rustig, en ze ademde dan ook erg kalmpjes.

Mikaru keek naar Akako. Hij baarde zich zorgen om Akako's toestand. Hij hield Micah nog steeds vast. "Ga naar Ayumi toe. Wie weet wat er wel niet op de loer voor haar licht." Akako draaide zich om. Hij rende weer weg en keek niet om. Hij was niet helemaal zichzelf. Zelfs de wond deed geen pijn. Hij voelde de aura van Ayumi al in de verte...Maar niet alleen van haar. Er waren nog meerdere Aura's die hij voelde. "Jagers" zei hij nors. Hij voelde de aanwezigheid van vijf andere. Hij verhoogde zijn snelheid en zag Ayumi in de boom zitten. Hij sprong er op af en pakte haar snel op. Hij sprong omhoog en de kogels boorde zich in de tak waar ze zat. "Hoe kon hij zo stom zijn om naar Mikaru te gaan." Hij zette haar in een dicht bosje en sprong er weer uit. Hij zag dat de jagers zich nu op hem richtte. Hij was te snel om te volgen en niet veel later lagen de vijf jagers op de grond, dood. Hij ging zitten en langzaam kroop het patroon weer terug naar zijn wang en verdween weer. Hij bleef naar de grond staren en deed niets. Hij voelde nog alleen de aura van Ayumi. Hij greep bij zijn hoofd. "Wat was dat...?" vroeg hij zich zacht af.

Ayumi zat nog rustig neer, en zelfs Aya voelde geen aanwezigheid in haar buurt. Ze keek dan naar de hemel, en ze wreef heel even op haar lippen. Ze werd plots rood, en ze grinnikte heel even zachtjes. Je gaat me toch niet zeggen dat je nu ineens op een gewoon mens valt é Ayumi. Zei Aya dan lachend tegen haar, en Ayumi schud heel even haar hoofd. "Plaag me zo niet Aya." Zei Ayumi dan terug tegen haar, en ze merkte dan plots dat Akako haar op pakte. Ze wist even niet wat er aan de hand was, en ze zag dan ineens kogels naar hen vliegen. Dan zat ze plots in een bosje, en ze keek toe hoe die jagers dood gingen. Ze zucht heel even diep, aangezien ze echt dacht dat er niemand was.

Micah hield nog steeds zijn blik gericht op de andere twee jagers en stapte wankelend wat passen vooruit. Hij maakte een ruwe beweging met zijn schouder zodat Mikaru los zou laten en stootte een grommend geluid uit. Van woede, maar ook van pijn. Zijn botten begonnen zich langzaam en krakend te vervormen. Zijn stuitje groeide uit tot een staart en er groeide langzaam vacht over zijn gezicht. Ook zijn handen en voeten begonnen een andere vorm aan te nemen en opeens was Micah niet meer te herkennen, maar stond er een grote wolfachtige hond in zijn plaats, groter dan de meeste honden. Maar hoe meer koppen hij zou krijgen, hoe groter hij zou worden. Micah stapte luid grommend en grauwend in de richting van de twee jagers. Zijn kleren dwarrelden in flarden van zijn hondachtige lijf en liet hij achter in het gras. Hij schuimbekte en kefte dreigend.

Mikaru werd losgeduwd en zag nu hoe Micah veranderde. Hij kon nu niets meer doen als alleen wachten tot Micah was gekalmeerd. Mikaru zocht contact met Akako. Micah is vrij.....Damn dat kunnen we niet gebruiken....zeker niet....ik kom er aan met Ayumi....nee, Ayumi wordt gelijk opgemerkt door zijn zintuigen en ik weet niet hoe hij daar op zou reageren....dat is waar....maar ik kan haar niet alleen laten....dat is ook weer waar....hoe gaan we dat oplossen....weet ik veel....kom maar met Ayumi......en dan?...jij beschermt haar sinds jij zo op haar verliefd bent.....je kunt ook te ver gaan Mikaru..... de ogen van beide werden weer normaal en Akako stond op. Hij liep naar de bosjes en pakte Ayumi weer op. Hij drukte haar even tegen hem aan en sprong weer op een tak. Hij had een dubbele taak. Mikaru helpen maar ook Ayumi beschermen. Hij kwam even later aan bij de toren en sprong achter Mikaru. Hij zette Ayumi neer en ging naast Mikaru staan. "Hoe lossen we dit op..." vroeg hij. "Ik heb echt geen idee." zei Mikaru.

Ayumi zat rustig neer, en ze merkte dat Aya ongemakkelijk deed. Ayumi ik vertrouw iets niet verander straks in mij. Zei Aya tegen haar, en Ayumi wist even niet wat zeggen. Plots werd ze weer opgetild, en ze keek hem lief aan in de ogen. Ze plaatste haar armen om zijn hals heen, en ze sloot haar ogen heel even kort. Aya had gemerkt dat het gevoel van bij Micah kwam, en ze bewoog dan ook onrustig. Na een tijdje zat ayumi achter bij de jongens, en ze zag dan plots een Cerberus. "Wow die heb ik nog nooit gezien." Zei Ayumi dan wat luid, en ze wist even niet waarom Aya eigenlijk terug wilde komen. "Aya misschien is het beter dat je in me blijft voordat ik weer heel erg veel pijn zou lijden." Zei Ayumi dan al mompelend, en Aya zucht dan ook heel even diep. Ok maar als het te erg word veranderen we. Zei Aya dan met tegenzin tegen haar, en Ayumi keek dan naar beide jongens.

Micah hoorde enkel vage stemmen achter zich en het begon hem lichtelijk te duizelen terwijl hij daar nog steeds grommend voor de twee doodsbange mannen stond. Eéntje vloog hij naar de keel, maar die sloeg Micah net zo hard weer weg met zijn geweer, en Micah kwam jankend in het gras terecht. Dat had hij maar beter niet kunnen doen, want hij voelde hierdoor meer woede opborrelen. Al probeerde het onschuldige jongetje diep binnen het beest het zo hard te bedwingen, de woede was te sterk, en als vanzelf groeide er een tweede kop bij. Net zo agressief, en met net zo dezelfde bloeddorstigheid als de eerste kop; ze waren als twee druppels water. Micah groeide langzaam en torende nu twee koppen boven de volwassen mannen uit. Nog een kop erbij en hij was torenhoog. Grommend en met een kille blik keek hij op de twee mannen neer.

"Dit is niet goed...." zei Mikaru. Akako knikte. Ze zagen dat er een tweede kop bij kwam en hoopte dat de derde nog ver verwijderd was. "Met die derde kop is hij veel te sterk en zou ons beide aankunnen." zei Akako. "En nog wat plezier gehad in het bos....?" zei Mikaru plagend. "MIKARU!!! We zitten hier in een crisis en jij komt met een vraag die er nu even niet toe doet." dit was meestal een actie van Akako. Maar deze was nu bloedserieus. Hij keek met strenge blik naar Micah. Zijn wangen kregen weer het patroon en deze liep uit over zijn nek tot aan zijn handen. Hij was klaar om iedere aanval die op hen gericht was tegen te houden. Hij voelde de energie in hem borrelen om er uit te komen. Mikaru keek vreemd naar Akako. Hij had een vreemde gloed om hem heen. Hij zag dat Akako een enorme energie opbouw had. Zou hij dit ook kunnen dacht hij na. Maar veel tijd om te denken had hij niet want hij moest Micah in de gaten houden. Ze konden niets doen voor hem. De enige manier was om hem te kalmeren. Maar hoe?

Ayumi keek beide jongens aan, en ze bleef gewoon zitten. Ze wist niet hoe ze eigenlijk kon helpen, en ze keek dan naar de Cerberus. ayumi wat is er? Als je wilt kan ik nu tevoorschijn komen hoor. Zei Aya dan een beetje bezorgd, en ze keek dan naar de Cerberus die de geur van Micah droeg. Ze hoorde plots dat Akako Mikaru zijn naam riep, en ze was er wel wat van geschrokken. Ayumi hoopte één ding, en dat was dat die Cerberus haar niet opmerkte. Ze zucht heel even zachtjes, en ze keek dan wat in het rond.

Onverschrokken doodde Micah de man en kauwde op zijn geweer alsof het een snoepje was. De andere jager maakte zich doodsbang uit de voeten, maar Micah kwam hem hijgend achterna. Hij sprong op de rug van de man en door zijn enorme gewicht vielen ze beide in het gras. Zonder een moment te aarzelen werd deze man ook gedood maar Micah stond niet op. Het bloed droop over zijn muil terwijl hij een moment hevig begon te schokken. De echte Micah, diep binnenin het monster, had de overhand en probeerde zichzelf met alles en nog wat te kalmeren. Micah hapte even in de lucht alsof een vervelende vlieg hem zat te irriteren waarna hij in het gras neerviel. Zijn ogen waren gesloten en hij bewoog niet meer. Langzaam maar zeker kreeg Micah zijn menselijke vorm weer terug en lag een eindje verderop naakt in het gras, zijn lichaampje helemaal bebloed en vies. De lijken van de twee jagers lagen om hem heen.