Samen in het park met Fable

Mikaru liep richting het park met zijn arm nog steeds over de schouder van Fable. Zijn ogen werden fel en hij nam contact op met Akako. Akako ik ben wat later thuis....Is goed, Micah licht hier al vredig te slapen....Fijn om te horen...hey maar waarom ben je later thuis Mikaru?....Euh dat zijn niet jou zaken....Ah je hebt een meisje of niet soms....Jah daag... en zijn ogen werden weer normaal. Hij liep naar een leeg bankje samen met Fable en liet haar eerst zitten. Het bankje keek uit over een mooi meertge en de zon was inmiddels onder aan het gaan. Het gaf samen met het water een mooi uitzicht. Mikaru ging naast haar zitten na dat zij was gaan zitten en keek haar even kort aan. Daarna keek hij naar het meertje voor hun.

Fable keek in het rond toen ze merkte dat ze in het park waren aangekomen. Ze was hier nog nooit geweest en het was een best mooi park. Ineens merkte ze dat de ogen van Mikaru fel werden. Ze keek verbaasd naar hem maar besloot er maar niks over te zeggen. Misschien was het iets waar zij zich niet mee moest bemoeien. Ze merkte toen dat ze bij een bankje kwamen en dat Mikaru haar eerst liet zitten en dus ging ze rustig zitten en ze zag dat Mikaru naast haar kwam zitten. Ze glimlachtte even naar hem en ging rustig wat tegen hem aan zitten terwijl ze haar ogen op het meertje richtte. Met die zon erachter gaf het een mooi gezicht en Fable haar zilvere ogen glinsterde lichtjes.

Mikaru had gezien dat zijn ogen haar een beetje verbaasd hadden. "Ik zocht even contact met mijn tweelingbroer." zei hij. Hij voelde dat ze tegen hem aan kwam zitten en hij vond dat niet zo erg. Zo had hij het warmer en niet zo koud. Hij zag dat haar ogen glinsterden. "Vind je het mooi..?" zei hij. "Ik kom hier regelmatig naar de ondergaande zon kijken en nadenken." legde hij uit. Hij vond de ondergaande zon iets rustgevends hebben maar dat was zijn mening. Hij legde zijn arm opnieuw om de schouder van Fable. Hij zag een aantal auras op het water maar negeerde ze. Het waren toch maar een paar eenden die rustig aan het zwemen waren. Hij genoot van dit moment en dacht een beetje na. Hij hoorde alles gewoon en zou meteen reageren als Fable iets zou zeggen of vragen.

Fable bleef rustig naar het meer kijken en de zondsondergang. Ze vondt het echt mooi om te zien en ze hoorde Mikaru weer iets zeggen. Ze keek rustig naar hem en glimlachtte even waarna ze haar blik weer op het meer richtte. ''ja het is echt prachtig om te zien'' antwoorde ze rustig en ze voelde zijn arm weer om haar schouder heen. Ze bleef rustig tegen hem aan zitten. Ze had nog nooit zo met een jongen gezeten. Vaak had ze wel gehad dat er van die jongens waren als bij het kerkhof maar die hadden dan ook hele andere bedoelingen met haar waar ze zelf liever nog niet eens over wou nadenken. Ze sloot haar ogen voor even waarna ze ze weer opende en naar Mikaru keek. Hij was een leuke jongen zowel kwa uiterlijk als kwa manier van doen.

Mikaru vond het fijn om te horen dat ze het prachtig vond. "Maar hoe prachtig dit ook mag zijn, jij bent veel prachtiger" dacht Mikaru hardop en toen hij besefte dat hij het hardop zei deed hij zijn hand voor zijn mond. Dat moet er dan weer eens uitfloepen.... dacht hij. Hij keek even naar haar. "Ik heb nagedacht..." zei hij. "...nu je ouders gestorven zijn, heb je wel onderdak om te overnachten?" vroeg hij. Hij hield zijn mond maar over haar aura en wachtte op reactie. Hij voelde zich geweldig van binnen en merkte dat Akako contact probeerde maken. Maar Mikaru negeerde het alsof het een onbekend nummer was. Hij streelde zachtjes de haren van Fable. Zijn hart ging tekeer en dat voelde Mikaru overduidelijk.

Fable staarde rustig naar het meer en opeens hoorde ze de woorden van Mikaru. Ze keek even verbaasd op en ze kreeg toen weer blosjes op haar wangen. Ze keek naar haar handen die op haar benen lagen en glimlachtte lichtjes. Ze voelde zich helemaal warm worden van binnen. Het was een gevoel dat ze nog nooit echt had gevoeld. Want die oudere jongens gingen het allemaal maar om één ding en niet hoe het meisje zelf was. ''bedankt..'' zei ze zacht en keek hem toen even glimlachend aan. Ze luisterde naar wat hij nog meer zei en knikte even. ''ja het is nog maar de vraag of ik iets kan gaan vinden..'' zei ze met een zucht en voelde toen het gestreel in haar haar, en ze voelde haar hart in haar borst kloppen.

Mikaru glimlachtte bij het zien van haar blosje. Hij glimlachte. Toen hij haar bedankje hoorde glimlachte hij iets breder. "Geen dank. Ik spreek alleen de waarheid." zei hij zacht en ging wat verzitten zodat het wat comfrontabeler zat voor beide. Hij keek haar even diep in de ogen aan. "Ik kan van die vraag een antwoord maken..." zei hij raadselachtig. In het hun huis sliepen Mikaru, Micah en Akako apart. De oudste broers hadden beide een 2-persoonsbed. Ze hadden ook nog 2 logeerkamers dus ruimte genoeg. Hij stopte met het strelen van het haar van Fable en keek haar even aan. Hij bracht zijn hoofd wat dichter bij dat van haar, totdat hij haar een kus op haar mond gaf. Het was niet zo'n grote kus. Hij glimlachte toen hij zijn hoofd weer van haar afhaalde. Hij wist niet of ze het goedkeurde maar het gaf hem wel een goed gevoel.

Fable hoorde zijn woorden en keek even vaag. Ze vondt het behoorlijk raadselachtig klinken want hij zei het ook zo. Ze grinnikte toen even en kreeg al een vermoeden met wat hij bedoelde. Ze voelde dat hij toen stopte met strelen en zijn hoofd was ineens dichter bij de hare. Ze voelde zich helemaal rood worden en ineens voelde ze zijn lippen op de hare. Ze sloot haar ogen voor even en opende ze weer toen hij zijn lippen van de hare af haalde. Ze was nog steeds wat rood en wist even niets meer te zeggen. Ze moest even wennen aan het idee dat Mikaru haar net had gekust. Maar erg vondt ze het niet. Nee ze had het echt fijn gevonden dat hij dat had gedaan. En ze legde haar hoofd tegen zijn schouder.

(ik moet gaan.. )

Mikaru voelde dat ze haar hoofd op zijn schouders had gelegd. Hij kon zijn glimlach maar niet laten verdwijnen. Hij zag dat ze daarvoor raadselachtig keek. "Heb je er problemen mee om bij mij in huis te overnachten?" vroeg hij. Hij voelde zich goed en zijn hard ging als een gek te keer. Hij keek even naar haar. Haar haren waren erg mooi en haar ogen ook. Hij zag dat de zon bijna onder was. Het zou niet lang duren voor het kouder zou gaan worden.

Fable liet haar hoofd op zijn schouder rusten en hoorde toen zijn woorden. Ze tilde haar hoofd op en keek hem aan. Ze glimlachtte toen even en schudde haar hoofd. ''nee daar heb ik helemaal geen problemen mee, ik wil graag bij jou thuis overnachten'' zei ze glimlachend en gaf hem toen snel een kus op de mond. Ze richtte haar blik toen even naar de lucht en zag dat het langzaam aan al wat donker begon te worden. Ze wist dat het dan kouder ging worden en ze richtte haar blik even op de blote armen van Mikaru en zuchtte. Ze keek naar de jas en keek Mikaru toen weer aan in zijn ogen.

Mikaru lachtte. "Ik hoop dat het je zal bevallen." Hij begon het een beetje koud te krijgen maar liever hij dan Fable. Ze zag dat Fable naar zijn blote armen keek en zuchtte. "Maak je niet te veel zorgen om mij." zei hij. "Ik zie liever mij ziek worden dan zo iemand als jou." voegde hij er aan toe. Hij voelde haar kusje op zijn mond en glimlachte. Hij zag dat ze in zijn ogen keek. Hij bracht zijn hoofd dichter bij die van haar. Hij zoende haar, deze keer langer dan de vorige.

Fable hoorde zijn woorden over het huis en grinnikte. ''Dat zal vast wel lukken, ik mag blij zijn dat ik iniedergeval onderdak heb nu'' zei ze en keek hem rustig aan. Ze merkte toen dat hij had gezien dat ze naar zijn blote armen had gekeken en ze hoorde zijn woorden toen. Ze zuchtte even en wou erop antwoorden maar ze voelden toen ineens weer zijn lippen op de hare en ze legde haar armen om zijn hals terwijl ze hem terug zoende en haar ogen even sloot. Het voelde goed zo en ze voelde haar hart nog steeds in haar borst bonken. Ze wist zeker nu dat ze op Mikaru verliefd was geworden ookal kende ze hem nog niet heel lang.

Ook Mikaru's hart ging als een gek tekeer. Hij legde zijn armen om haar middel. Volgens mij ben ik verliefd....nee, ik weet het zeker....Ik ken haar amper maar toch voelt het zo goed...maar hoe zit het met haar aura?... dacht hij. Hij stopte met het zoenen en keek haar diep in de ogen. "Ik heb een vraagje." zei hij voorzichtig. Hij wist het haast zeker maar hij moest het weten. Hij keek haar nog steeds diep in de ogen en glimlachte.

Fable voelde zijn armen om haar middel en glimlachtte lichtjes door het zoenen heen en ineens merkte ze dat hij zijn lippen van de hare afhaalde en ze keek hem rustig aan. Ze hoorde zijn woorden en knikte even. ''oke stel maar'' zei ze rustig tegen hem en ze vroeg zich af wat hij ging vragen. Onder tussen voelde ze nog steeds het geklop van haar hart in haar borst. Ze had eerder gedacht dat het kwam doordat ze verliefd was geworden op Mikaru maar het kloppen deed haar lichtjes irriteren ookal liet ze dat niet merken. Ze slikte even en keek voor kort naar de grond. Ze had hier een slecht gevoel bij.

Mikaru keek naar Fable en hoorde wat ze zei. "Nou...euh.." begon hij met moeite. "Ben jij een cerberus?" vroeg hij met moeite. Mikaru zou er geen problemen mee hebben. Hij kende deze wezens beter doordat zijn broertje er een is. Hij keek haar vragend aan. Mikaru zag dat ze slikte en naar de grond keek. "Als je het niet wil zeggen mag dat ook." zei hij tegen haar. Hij wist het haast zeker doordat haar aura heel erg veel leek op die van Micah.

Fable keek hem weer aan toen hij begon te praten en hoorde zijn vraag. Ze voelde langzaam aan hoofdpijn opkomen. Niet door het feit dat Mikaru die vraag stelde, maar om het feit dat ze het gevoel kreeg dat ze ging veranderen. Ze ging recht zitten en keek naar de grond voor haar. Ze legde een hand op haar borst en haalde een keer diep adem. Ze mocht het niet laten gebeuren dat ze in een cerberus ging veranderen. ''ja.. ja ik ben er een.. en ik denk..'' zei ze met een zucht. ''dat ik er nu in ga veranderen..'' zei ze daarna zacht en ze voelde hoe haar voeten en hadden begonnen te vervormen.

Mikaru keek vreemd naar haar toen ze rechtop ging zitten en dat ze haar hand op haar borst legde terwijl ze diep ademhaalde. Hij hoorde toen wat ze zei en glimlachtte. "Daar heb ik geen...." Hij hoorde dat ze niet klaar was en werd onderbroken door wat ze zei. Hij keek met grote ogen naar haar. "Ik zal bij je blijven al wordt je de gevaarlijkste de grootste cerberus die er is...Ik blijf hier.." zei hij vastberaden. De cerberus die vrij kon komen zou hem misschien aanvallen maar hij zou het blokkeren. Hij mocht niet terug aanvallen, hoe gevaarlijk die cerberus mocht zijn, de lieve Fable die hij kende zat daar toch binnen in. Hij wist niet hoe hij het ging aanpakken maar hij zou het doen.

Fable keek hem even verbaasd aan. ''Maar ik wil je geen pijn doen..'' zei ze zacht en een traan liep over haar wang waarna ze opstond. Ze kon het veranderen niet tegenhouden en dus moest ze een vrije plek hebben om te veranderen. Ze ging op het veld staan en haar hele lichaam veranderde. Haar hoofd ook en ze kreeg een lange staart. Ineens stond er een gigantische hond die er ook nog is twee hoofden bij kreeg. Bovendien leek het niet eens op een gewone hond, het had roodachtige glansen op haar vacht en haar ogen waren vel geel. Haar oren lagen naar achteren en de drie koppen begonnen vel te grommen. Ze zochten naar een prooi en hun blikken vielen meteen op Mikaru. De cerberus was bijna net zo groot als een van de grootste bomen in het park en dat was toch wel aardig hoog. Als je Fable zo zag zou je haar er eigenlijk niet eens in herkennen. En de cerberus stormde op Mikaru af.

Mikaru zag de verandering van Fable. Hij maakte zich klaar. Op zijn wangen kwam er een patroon en hij stuurde zijn chakra in zijn hand. Hij keek de cerberus strak aan. "Je zult me geen pijn doen..." zei hij zacht en vastberaden. Toen de roodachtige Cerberus op hem afstormde rende hij zo dat hij naast de cerberus stond. Hij rende er onder en maakte een ketting met zijn chakra. De eerste ketting maakte hij vast in de grond en eindigde in een soort halsband die om de voorpoot van de cerberus paste zodat die niet vrij kon. Mikaru rende er onder uit en maakte aanstoten om hetzelfde met de andere vier poten te doen. "...en ik zal je ook geen pijn doen..." zei hij.

De cerberus keek verbaasd op toen Mikaru ineens naast haar verscheen en vervolgens onder haar door ging en een poot vast maakte. Ze struikelde bijna maar wist recht te blijven staan. Ze trok aan de ketting en gromde geirriteerd. Ze richtte haar blik toen naar Mikaru en de drie koppen begonnen naar hem te happen. De ogen van de drie stonden strak en neidig en ze bleven happen naar Mikaru terwijl ze hun poot probeerde los te trekken.

Mikaru rende naar de cerberus maar toen hij merkte dat ze ze gingen happen grijnsde hij. Hij sprong op een van de koppen en liep over de nek naar de rug. Hij maakte 3 grote halsbanden en maakte deze vast aan de grond. Het patroon over zijn wang begon uit te lopen naar zijn armen en romp. "Dus ik heb dat ook..." zei hij. Hij sprong van de rug af en landde terwijl hij door zijn knieen zakte. Hij keek over zijn schouder naar de cerberus. Kom op Fable neem de controle terug... dacht hij.

De cerberus voelde hoe Mikaru over haar rug liep en ze probeerde naar hem te happen maar ineens zaten hun halsen ook vast aan een ketting. Ze trokken met allemacht aan de kettingen maar het ging niet los. Ze zette met hun achter poten een stap naar achteren en begonnen nog harder aan de kettingen te trekken. Fable probeerde in de cerberus te controle terug te krijgen. Maar het was zo moeilijk om tegen de woede van de cerberus te vechten toch bleef ze nog volhouden.

Mikaru stond op en ging voor de cerberus staan. Hij stond op veilige afstand zodat de cerberus hem net niet kon berijken. "FABLE...Ik weet dat je daar in zit...probeer aan iets kalmerends te denken..zoiets als....euh...die ondergaande zon waar we net naar keken!!!" schreeuwde hij naar de cerberus. Hij had geen idee of het werkte maar het was te proberen. Hij keek de cerberus strak in de ogen. "Kom op Fable. Je kan het" zei hij zacht.

De cerberus strekte zijn halsen en probeerde naar Mikaru te happen al konden ze er niet bij. Fable hoorde in de cerberus wat Mikaru zei en zuchtte even diep. Ze had geen keus ze moest het proberen. Ze wist anders zelf ook niet hoe ze weer terug kon veranderen. De laatste keer dat ze in een cerberus was veranderd was al zo lang geleden. Ze probeerde aan iets kalmerends te denken en dat lukte al gauw. Ze dacht namelijk aan hoe ze tegen Mikaru aan zat terwijl ze naar het meer en de zondsondergang keken. Ineens tilde een kop zich op en bleef recht met zijn hals. Zijn ogen werden gloeiend zilver en na een tijdje volgde de middelste kop ook waar vervolgens ook de ogen van veranderde en na even ging ook de laatste kop omhoog en veranderde ook zijn ogen. Er verscheen toen helemaal om hen heen een witte gloed en langzaam aan veranderde de cerberus terug in Fable. Fable lag ineens op de grond en ze voelde lichtjes gras onder haar huid kriebelen.

Mikaru hield de cerberus strak in de gaten. Hiij glimlachte toen een van de koppen rechtop kwam en de ogen zilver werden. Ik wist het wel....je kon het... dacht hij. Op het moment dat ook de tweede en de derde kop zo deden haalde hij de kettingen weg. Hij zag een witte gloed en rende naar haar toe. Hij pakte haar in zijn armen en drukte haar tegen hem aan. "Gaat het een beetje?" vroeg hij met trillende stem. Er rolde een traan over zijn wang. Een traan van vreugde dat ze weer terug was.