Samen trainen

Akako stond samen met Mikaru bij de hoge toren. "Dit lijkt me een geschikt plekje" zei Akako en hij liep van Mikaru af en draaide zich om. Nu stonden ze tegen over elkaar. Mikaru vormde met zijn chakra een paar werpsterren en Akako blokkeerde ze met een schild. Nu maakte ze beide tegelijk een zwaard en rende ze op elkaar af. Ze begonnen een zwaardgevecht. Ineens hoorde ze beiden een geluid. Ze stopte en ze keken richting de plek waar het geluid vandaan kwam. "Wie is daar?" vroeg Mikaru. Na een tijdje gewacht te hebben raakte het geduld van Akako op en die wierp een werpster richting de dichtst bij zijnde boom van waar het geluid vandaan kwam. Verschrikt rende er een eekhoorntje weg. Beide haalde ze zijn schouders op en zette de training voort.

Aya liep wat rond bij de toren, en ze zag dan in de verte 2 jongens trainen. Rustig keek ze hen aan, en ze besloot dan maar om hen van dichtbij te bestuderen. Ze ging niet ver van de boom zitten, en ze hoorde wat Ayumi zei. Doe geen domme dingen Aya, want ik voel de pijn harder dan jij. Zei Ayumi in haar, en Aya grinnikt dan heel even kort. geen zorgen ik zal niets gevaarlijks doen met ons lichaam. Zei Aya dan terug tegen haar, en ze zorgde ervoor dat die jongens het niet hoorde. Dan keek ze naar het eekhoorntje dat bang wegliep, en plots rook Aya een geur van een paar demonen. Ze keek weer naar die jongens, en ze vroeg zich af hoe die zouden doen als de demonen zouden aanvallen.

Akako en Mikaru hadden niets door en gingen gewoon door met hun training. Ineens sprong een demoon achter Akako. Mikaru keek met grote ogen naar die demoon maar deed er wel wat aan. Hij sprong op en maakte een scherpe schijf. Hij wierp het richting de demoon die wel gewond raakte maar nog niet dood ging. Akako merkte nog een tweede demoon op. "Fijn dat moeten wij weer hebben." zei hij. Hij sprong richting de demoon En begon met zijn zwaard in verschillende delen te steken. Mikaru rende naar de demoon waar hij mee bezig was maar werdt weggeslagen tegen de boom waar Ayumi vlak bij zat. Hij stond gelijk weer op en sprong er weer op af. Ondertussen sprong Akako op de hoofd van de andere demoon. Hij stak zijn zwaard in het hoofd van de demoon die neerviel nu rende hij naar Mikaru en stond samen met hem tegenover een demoon.

(Doe net of die demonen erg groot zijn.)

Aya keek naar de demonen die groter waren dan de mensen, en ze grinnikte heel even. Aya ga hen helpen!!!! Zei Ayumi dan vlug tegen Aya, en ze rolde dan met haar ogen. "Jaja ik zal wel helpen." Zei Aya dan met een diepe zucht, en ze sprong dan plots tevoorschijn vanuit de struiken. Rustig keek ze naar de 2 mensen, en dan naar de demonen. Aya merkte dat er nog demonen kwamen, en ze liep dan op één van hen af. Ze vocht met hen, en de demon viel algauw dood neer. Ze keek naar de grote demon die bij de jongens stond, en ze merkte dan dat deze sterker was dan de andere grote demon. Ze rolde met haar ogen, en ze vocht dan weer gewoon verder. De 3 demonen die erbij gekomen waren lagen al dood neer, en ze sprong dan op de grote demon. Deze begon te grommen, en zij beet in de schouder van de demon. Ze keek even kort naar de jongens, en ze bleef hangen aan de demon.

Akako keek naar Mikaru. "Welke kleur heeft die wolf?" vroeg hij. "Blauw" zei Mikaru. "Okey..." vervolgde Akako. "Combinatie?' vroeg hij. Mikaru knikte. Uit het niets toverde Akako een rode boog. Nu was het Mikaru's buurt. Deze zorgde voor een pijl in deze boog. Deze pijl was niet 1 pijl maar duizende kleine. Nu deze pijl gereed was sprong ineens de wolf op de schouder. "Damn.." zei Akako. "We hebben hem al voorbereid dus het zal niet lang duren voor het gaat schieten." zei Mikaru. Akako keek naar de grond. "Ik ga wel." zei hij zacht. "Malloot de kans dat je dat red is klein." "Nou en?!" schreeuwde Akako. En hij schoot richting een boom en zette zich af zodat hij op de demoon belande. Hij rende richting de wolf en zag dat hij niet heel veel tijd had. Hij greep de wolf en sprong van de demoon af. Mikaru zorgde er voor dat er een soort van kussen lag en hun zachter landde. Nu schoot de boog duizenden pijltjes in het lichaam van de demoon die dood naar achteren viel.

Micah zat verderop koekjes te eten en keek rustig toe hoe zijn twee broers de demoon te lijf gingen. Hij stond op en klaagde even een diepe zucht terwijl hij zijn blik naar de lucht richtte. 'Ooit wil ik net zo worden als zij,' dacht hij zelfberaden terwijl een koel briesje zijn sjaal deed wapperen in de wind. Met langzame passen liep hij op zijn broers af, maar bleef even verschrikt stilstaan toen hij een wolf zag. Micah snelde naar ze toe en ging verdedigend tussen zijn broers en de wolf staan met gespreidde armen. 'Weg jij, wolf!' riep hij. 'Kom niet aan mijn broers!' Met een boze blik hield hij de wolf scherp in de gaten. Niets of niemand zou zijn broers wat aandoen.

Mikaru keek op toen Micah voor hem kwam staan en hoorde wat hij zei. Hij bukte door zijn knieën en aaide hem zachtjes door zijn haar. "Die wolf doet niets, hij heeft ons zelfs geholpen." zei hij zonder te weten dat de wolf vrouwelijk was. Hij keek naar Akako die bij de wolf bleef staan. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd aan.Aya. En keek even naar Micah van over zijn schouder en vond de reactie wel leuk.

Micah's boze blik veranderde en hij keek breed glimlachend naar Mikaru op toen hij hem door zijn haar aaide. Hij patte zijn grote broer voorzichtig op zijn hoofd waarna hij vrolijk naar Akako en de wolf rende. 'Kan hij praten?' vroeg hij aan Akako terwijl hij de wolf wat onvoorzichtig aaide en zijn gezicht even in haar vacht drukte.

Akako glimlachte bij het zien van Micah's reactie. "Ik denk het niet..." zei hij aangezien de normale wolf dat niet kon. Mikaru liep er naar toe en bekeek Akako en de wolf. "Je mag van geluk spreken, Akako." zei hij. "Geluk? Mah, het was een eitje." zei hij opscheppend. Mikaru zag de blauwe gloed van de wolf en wist zo dat de wolf geen kwade bedoelingen had.

Aya keek de jongens vaag aan, en ze keek dan naar het kleintje. Verbaasd was haar blik want ze noemde haar een hij. Ze schud haar hoofd heel even kort, en ze keek hen alle 3 droog aan. "Sinds wanneer noemen ze mij een hij?" Zei ze dan al mompelend, en ze hoorde dan Ayumi lachen. "Jaja Ayumi lach maar want ze hebben het ook over jou." Zei Aya dan iets te hard, en ze keek dan naar het kleintje dat haar aaide. Aya keek hem rustig aan, en ze gaf het kleintje een likje. "Zie maar dat je me geen pijn doet kleintje, maargoed zijn jullie wel in orde?" Vroeg ze dan rustig aan hen, en ze geeuwde dan ook heel even. "Geen nood ik doe jullie niets, maar ik kon jullie ook niet alleen laten vechten tegen die demonen. Al was ik wel in de struiken gaan staan, en agh nevermind." Zei ze dan kalmpjes tegen hen, waarna ze heel even in het rond keek. Even gaf ze een luide huil, en ze richt dan haar blik weer op het kleintje dat haar aanraakte.

Mikaru keek even op. "Euhh...sorry." zei hij en wreef over zijn achterhoofd. Akako lachte even zacht. Mikaru keek de wolf even vreemd aan. "Wij zijn in orde." zei Akako. "Bedankt voor de hulp." zei hij er achter aan. "euh...wie is Ayumi? Als ik vragen mag. Want ik hoorde niemand lachen." vroeg Mikaru. "Blijkbaar kan ze wel praten" zei Akako tegen Micah.

Micah trok zijn hand geschrokken terug toen hij de wolf hoorde praten. En nog wel met een meisjesstem! Maar hij glimlachte toen de wolf hem een likje gaf. Hij deed hetzelfde maar spuwde een paar plukken vacht uit en krabde met zijn nagels over zijn tong, alsof dat zou helpen. Hij keek vrolijk naar Mikaru en Akako op. 'Die wolf kan praten!' riep hij breed glimlachend terwijl hij op de wolf wees. 'En het is een meisje.' Met grote, twinkelende ogen richtte hij zijn blik weer opgewonden op de wolf en aaide haar door haar vacht, deze keer wel zachtjes. Hij kon het nog steeds niet geloven.

Aya grinnikte heel even kort, en ze keek dan weer om haar heen. Ze voelde zo dat het nog niet echt veilig was, maar dat liet ze niet merken aan hen. "Ok dan en geen dank hoor, ookal ben ik een lycan ik kan wel nog mensen helpen als ik daar zin in heb natuurlijk. Zei Aya dan droogjes tegen hen, en ze keek hem dan kalmpjes aan. "Ayumi is de persoon waar ik het lichaam mee deel, nouja zij is eigenlijk de eigenaar van het lichaam. Ik ben in haar gezegeld, maar dat is een heel lang verhaal die ik jullie niet kan vertellen. Maar mijn broer kan het jullie ooit wel eens uitleggen." Zei Aya dan zacht tegen hen, en ze schud dan heel even haar vacht mooi. Haar klauwen waren weer normaal, en ze keek dan kort naar het kleintje dat bij haar zat met zijn gezicht in haar vacht. "Uhm wie is dat kleintje hier aan mij?" Vroeg ze dan droogjes aan hen, en ze bewoog haar oren dan kort. "Btw ik ben Aya." Zei ze dan rustig tegen hen, en ze gromde dan heel even kort.

'Ik ben Micah en ik ben niet klein!' riep Micah verontwaardigd toen hij Aya hoorde. Hij ging op zijn tenen staan en stak zijn borst vooruit. Met een sip gezicht keek hij zijn twee broers om beurten aan. 'Toch?' Hij wreef even in zijn ogen waarna hij Aya weer aankeek, die kort gromde. Micah keek haar wat boos aan en gromde fel terug.

Aya keek Micah aan, en ze grinnikte heel even kort. "Ok je bent heel groot." Zei ze dan droogjes tegen hem, en ze keek dan even naar de jongens. Rustig bleef ze gewoon zitten, en ze keek dan naar de vele littekens over haar lichaam. Plots merkte ze dat het kleintje boos was, en ze rolde even met haar ogen. "Ik gromde niet naar jou Micah." Zei Aya dan tegen hem, en ze gaf hem weer een likje. Dan stond ze op want er kwam een wezen op hen af, en ze ging dan beschermend voor hun 3 staan. Daarna merkte ze dat het wezen alweer een demon was, en ze rende er dan ook op af. Haar klauwen en tanden werden langer, en ze vocht dan met de demon. Ze werd verwond in haar rug, maar dat kon haar niet schelen. Niet veel later viel deze dood neer, en ze nam er een hap uit. Ze slikte het vlees in, en ze kwam dan weer terug bij hen staan. Ze ging rustig liggen bij Micah, en de wonde genas heel traag. Ze zucht heel even diep, en ze keek dan naar Micah. "Je mag gerust op mijn rug komen zitten hoor, en geen nood die wonde stelt niet veel voor. Dat geneest wel bij me." Zei ze met een glimlach tegen hem, en ze bleef rustig neerliggen.

"Micah" zei Mikaru streng. "Ik ben Akako en dit is Mikaru. Micah is ons broertje." zei Akako. "Jij bent best een groot ventje" zei Mikaru lachend en legde zijn hand op de schouder van Micah. "Waren de koekjes trouwens lekker?" vroeg hij er achteraan.

Micah's boze frons verdween als sneeuw voor de zon toen hij weer een lik kreeg. Hij zag Aya opstaan en staarde geschrokken naar de demoon die naderde. Hij keek zijn ogen uit toen Aya het tegen het wezen opnam en klapte vrolijk in zijn handen toen ze weer terugkwam en rustig bij hem ging liggen. Micah verborg zijn gezicht weer in haar vacht en hoorde haar woorden. Glimlachend richtte hij zijn hoofd weer op en klom heel voorzichtig op Aya's rug. Zijn ogen fonkelden terwijl hij daar op een echte wolf zat en hij keek dan ook trots richting zijn broers. 'Kijk, ik kan een wolf berijden!' Micah keek Akako en Mikaru breed glimlachend aan en pakte twee plukken vacht beet om zich vast te houden. Hij hoorde Mikaru's woorden en knikte heftig. 'Ja! Wie had die gebakken?' vroeg hij met een schuin hoofd.

Aya kijkt hen rustig aan, en ze keek naar Micah. "Aangenaam jongens." Zei ze dan vriendelijk tegen hen, en ze sloot heel even haar ogen. Zoals verwacht genas de wond helemaal, en ze grinnikt dan ook heel even. Ze was al blij dat het geen zilver was, en ze keek dan rustig naar Akako. Ze moest toegeven dat ze best knap waren, maar toch zagen ze er veel te jong uit voor Ayumi. Niet veel later merkte ze dat Micah op haar rug zat, en ze stond dan ook voorzichtig op. Ze keek even om naar hem, en ze stapte dan een rondje om Akako en Mikaru.

Micah werd helemaal enthousiast terwijl hij even écht op een wolf kon rijden. Hij greep de broekspijp van Akako beet en sjorde er even aan. Met een vrolijke blik staarde hij zijn broers aan en schoof wat meer richting Aya's nek voor houvast. Hij sloeg zijn armen om haar hals en legde zijn hoofd tegen haar kop. Voorzichtig pakte hij één van Aya's oren beet. 'Ik vind je lief,' fluisterde Micah glimlachend in haar oor.

Aya bleef gewoon rondjes lopen om de 2 jongens, en ze voelde hoe Micah naar haar nek ging. Ze grinnikte heel even zachtjes, en ze vond hem wel een schattig kindje. Ze voelde niet veel later zijn armen om haar hals, en ze voelde zijn hoofd op haar kop. Als haar oor vast werd gepakt hoorde ze de woorden van hem, en ze glimlacht heel even. "Ik ben altijd lief tegen schattige jongetjes als jij Micah." Zei Aya dan zachtjes tegen hem, en ze ging dan weer voor beide jongens staan. Haar ogen had ze heel even kort op die van Akako gericht, en ze ging dan weer verder wandelen met Micah op haar rug. In de verte zag ze plots een groep jagers, en ze keek hen dan droogjes aan. Daarna ging ze gewoon uit voorzorg dicht tegen Akako en Mikaru aanstaan, en ze hoopte echt niet dat die jagers naar hen kwamen. Normaal waren Lycans erg gevaarlijk, maar zij was zacht van karakter doordat ze in Ayumi altijd zat.

Micah klopte Aya blij op haar kop, maar hij schrok lichtelijk toen Aya plotseling dicht tegen Akako en Mikaru ging staan. Micah keek strak naar de mannen in de verte; ook hij had ze opgemerkt. Doordat hij een Cerberus was waren zijn zintuigen sterk ontwikkeld, en overtroffen menselijke zintuigen. Zijn ijzige ogen hielden de geweren die de mannen met zich meedroegen alert in de gaten; jagers wist hij.

Mikaru en Akako keken glimlachend toe. "De bakker heeft ze gemaakt." zei Mikaru. Hij hield zich stil toen Aya vlak bij hen kwam staan. Hij zag een van de jagers een geweer op haar richtten, maar voor hij kon schieten werd hij door een rode hand van energie weggegooid. "Ga weg" zei Akako luid. En de andere jagers liepen geschrokken weg.

Aya keek even op toen ze een klopje kreeg op haar kop, en ze grinnikte heel even zacht. Toch vertrouwde ze die jagers niet, en ze bleef erg dichtbij de 2 jongens staan. Bang had ze niet echt, maar ze rook wel dat er zilverenkogels waren. Iets waar ze erg veel bang om had, en ze schud dan haar kop heel even zachtjes. Dan merkte ze plots op dat Akako wat zei, en ze bleef toch bij hen staan. Ze zucht heel even diep, aangezien ze allang had gemerkt dat ze haar gezien hadden. Ze zag hoe de jagers wegliepen, en ze keek naar Akako. "Uhm dankje." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze keek vriendelijk naar hen.

Mikaru keek naar Micah. "Geen dank." zei Akako en aaide Aya over haar kop. "Dat is het minste wat we kunnen doen" zei Mikaru. Hij aaide Micah over de bol en zei: "Jij bent de beste wolvenrijder die ik heb gezien." Akako glimlachte en ging in het gras zitten. "Het is mooi weer" zei hij droogjes.

Aya keek hem aan, en plots voelde ze dat hij over haar kop aaide. Ze grinnikte heel even zachtjes, en ze keek dan heel even weg naar de grond. Ze bleef gewoon staan met Micah op haar rug, en ze glimlacht heel even zachtjes. Aya misschien is Akako niets voor jou. Zei Ayumi lachend tegen haar, en Aya keek dan op bij de woorden. Ben je gek ik ben veel te oud voor hen. Zei Aya dan terug tegen Ayumi via gedachten, en ze keek dan even naar Akako als ze zijn woorden hoorde. Ze stapt naar hem toe, en ze gaf hem dan even een lik in het gezicht waarna ze heel even begon te grijnzen.