I want to see them again..

Fable liep met rustige lichtte passen over het kerkhof heen. Haar blik vooruit gericht naar de grafstenen. Een kille mist hing er rond maar het deed Fable niks. Ze was benieuwd of haar ouders hier begraven waren. Als haar ouders teminste al begraven waren. Sinds de grote brand had ze hun niet meer gezien, ze wist dat ze dood zouden zijn maar ze vroeg zich af of iemand toch de lichamen gevonden had en ze begraven had. Fable wenstte zo hard dat ze haar ouders nog een keertje kon zien. Haar ouders waren de enige die ze nog had en zoveel van haar hielden. En nu was ze alleen, ze wist nog maar half wat er in haar leefde maar het goed plaatsen kon ze niet. Ze wou het niet eens begrijpen want als ze er teveel over nadacht aan het feit dat ze een cerberus was, werdt ze bang van zichzelf. Moedeloos ging ze op een grafsteen zitten en legde haar been over haar anderen. Haar handen legde ze op haar benen en ze keek even in het rond. Haar zilvere ogen tuurde de omgeving af maar tot nu toe zag ze niemand anders. En diep van binnen hoopte ze toch dat er hier iemand zou komen.

Mikaru was op weg naar het graf van zijn ouders en zag in de verte een schim op een grafsteen zitten. Die van zijn ouders lag er naast. Akako was met Micah thuis. Hij liep naar de grafsteen van hun ouders en stak het kaarsje aan. Hij keek naar de schim die nu duidelijk te zien was. "Sorry mevrouw maar ik weet niet of de eigenaren van die steen het goed vinden dat je er op zit" zei hij. Hij kon niet goed uit de gloed opmaken welke kleur deze had en was hij dus voorzichtig.

Fable had haar blik nu voorruit gericht, wachtend tot een stem iets tegen haar zou zeggen. Fable zag er af en toe best als een verlegen meisje uit. Maar zo verlegen was ze eigenlijk niet. Opeens hoorde ze iets en ze keek op. Ze hoorde woorden van een jongen en ze draaide haar hoofd zijn kant op. Haar ogen gleden even over de jongen heen en ze dacht aan zijn woorden. ''dat is waar..'' zei ze en ze stond rustig op maar wel naast de steen zodat ze niet op het graf zelf zou gaan staan. Dat zou nogal onbeleefd zijn. Ze liep langs het graf en ze stond nu weer gewoon op het pad. Ze keek naar het graf waar het kaarsje brandde, daar lag vast een famillielid van de jongen en ze zuchtte even diep. ''en je hoeft me geen mevrouw te noemen hoor, ik ben Fable en jij?'' vroeg ze toen aan de jongen. Ze wist eigenlijk niet of het nu wel het juiste moment was. Maar echt weglopen had ze ook geen zin in. Ze kwam nu teminste iemand tegen.

"Zit goed..." zei hij. "Mijn naam is Mikaru, aangenaam." Hij wreef achter zijn hoofd en bleef verder stil. Hij keek naar het graf van zijn ouders en had moeite om een traan te bedwingen. Hij keek weer terug naar Fable. "Zocht je naar iets?" vroeg hij. Hij glimlachte even. "Ik kan wel helpen met zoeken." zei hij erachteraan.

Fable keek naar de jongen en luisterde rustig naar zijn woorden. ''aangenaam Mikaru'' zei ze rustig tegen hem. Ze herhaalde de naam één keer om het goed in haar op te nemen en ze zag zijn blik naar het graf. Ze kon merken dat hij er moeite mee had wat ook wel logisch was eigenlijk. Het was nooit leuk om een of meerdere dierbaren te verliezen, dat had ze immers zelf ook wel gemerkt. Plots merkte ze dat hij weer naar haar keek en even glimlachtte, ze had zijn woorden gehoord en knikte langzaam. ''ik zocht naar het graf van mijn ouders, als die hier teminste al is..'' zei ze even somber waarna ze weer naar het graf keek waar de jongen voor stond.

Mikaru veegde een traan van zijn wang en keek naar Fable. "Ik weet niet of die er al is." zei hij. "Sorry maar ik kan je daarbij niet helpen. Wat waren de namen van je ouders? Misschien had ik het graf gezien." zei hij. Helpen was wel in het karakter van Mikaru te plaatsen.

Fable keek nog een tijdje naar het graf en daarna richtte ze haar blik op Mikaru. Ze zag de traan en legte zonder na te denken een hand op zijn schouder en streelde die zachtjes om hem gerust te stellen. Ze had namelijk medelijden met hem en toen hij weer naar haar keek haalde ze snel haar hand weg. Ze hoorde zijn vraag even en zuchtte diep. Ze vondt het best moeilijk om over haar ouders te praten, maar als ze vertelde hoe haar ouders heten dan kon hij haar misschien helpen. ''Mijn vader heet Rauko Lomion en mijn Moeder Luva Lomion'' zei ze zacht tegen hem en keek hem nog even aan waarna ze haar blik op de grafstenen rond haar richtte. De begraafplaats was wel aardig groot dus als ze hier al lagen konden ze overal liggen.

Mikaru voelde zich er wat beter door en dacht na. "Lomion?" zei hij nadenkend. "Wacht eens. Volg me maar." zei hij. Hij liep langs een aantal graven en stond toen stil bij een graf. Hij zag door de mist dat het een graf was met de achternaam Lomion er op. Hij liep er naar toe. Hij wreef voorzichtig over de grafsteen net boven de achternaam. Langzaam kwam een naam tevoorschijn. Mikaru kon niet echt onderschijden wat het was en keek even naar Fable. Hij wreef verder tot de namen zichtbaar waren.

(bepaal jij maar of het je ouders zijn of niet. ^.^)

(oke ^^ )

Fable tuurde nog steeds naar de grafstenen en hoorde dat Mikaru weer iets zei en ze richtte haar blik op hem. Ze merkte dat hij de naam herkende en ze liep met hem mee. Hopend dat haar ouders echt hier lagen. Ze keek op toen hij ineens stopte en ze zag het net op tijd anders was ze tegen hem op gebotst. Ze volgde zijn bewegingen met haar ogen terwijl hij naar de grafsteen toe ging en vervolgens de stof er af veegde. Ook zij had de achternaam al gezien en wachtte geduldig en hopend af tot ze de voornamen zou zien. Toen waren ook de voornamen zichtbaar en haar mond viel bijna open. Ze zag de voornamen en er verschenen tranen in haar ogen. ''dit is het.. dit is hun graf..'' zei ze zachtjes. Ze zakte door haar knieén en legde haar handen op het zand van het graf. Ze voelde de grond tussen haar vingers en een traan gleed langs haar wang en viel op de grond. ''het spijt me zo dat ik jullie niet eerder heb gevonden...'' zei ze zachtjes.

Mikaru had moeite met het zien van Fable. Hij liep naar haar toe. Hij legde zijn arm om haar schouder en duwde haar troostend tegen hem aan. "Daar kun je niets aan doen...." zei hij. "Ik had het ook niet gezien als ik gisteren er langs was geweest." Hij had moeite met het zien van haar tranen. Hij kreeg er zelf ook tranen van in zijn ogen. Hij wist niet goed in deze situaties te handelen maar hij probeerde zich groot te houden. "Is er iets wat ik voor je kan doen." Hij veegde zijn tranen weg. Hij keek naar de grafsteen. Hij hield Fable nog steeds vast en hij probeerde haar te troosten.

De tranen begonnen meer over haar wangen te stromen en ze keek naar het graf voor haar. Naar de namen en ze zuchtte toen diep. Ineens voelde ze een arm om haar schouders en ze keek verbaasd op. Ze zag dat het Mikaru was en ze glimlachtte lichtjes naar hem waarna ze haar blik weer op de grafsteen richtte. Ze luisterde naar zijn woorden en zijn laatste woorden deden haar ogen weer op hem richtten. ''nee je hebt al genoeg gedaan, ik ben je erg dankbaar hiervoor..'' zei ze zacht tegen hem en gaf hem toen een kusje op zijn wang als blijk van dankbaarheid. Daarna stond ze rustig op en keek licht glimlachend naar de grafsteen. ''nu ik weet waar jullie zijn zal ik zo veel mogelijk langs komen'' zei ze zachtjes en veegde haar tranen weg.

Hij liet haar los toen ze opstond en hoorde haar woorden. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en hij veegde zijn tranen weg. "Dat zullen ze zeker op prijs stellen." zei hij. Hij geloofde dan wel niet in leven na de dood maar hij zei dit omdat er misschien toch wel wat was. Hij keek even om zich heen en de mist leek wel erg dicht. Hij keek even naar Fable. "Als er iets is dan kun je me het altijd vragen." zei hij.

Fable keek even naar Mikaru en glimlachtte waarna ze haar blik weer op de grafsteen richtte en zijn woorden hoorde. ''mijn famillie was altijd een grote gezelligheid, we hielden allemaal van elkaar en nauwlijks waren er ruzie's'' sprak ze rustig en sloot haar ogen toen even. Ze zag de mooie beelden voor haar met haar famillie, ze voelde zich zo gelukkig bij haar ouders en haar zussen en broers. Ze opende haar ogen weer en ze vroeg zich nog steeds wel af waar haar broers en zussen waren. Ze keek toen even omzich heen en ze zag dat de mist dikker was geworden, ook stak er een koude wind op en ze sloeg haar armen even omzich heen. Ze had nou niet echt iets aan waardoor ze het warm kon krijgen. Ze had namelijk een shirtje aan met een nogal open hals waardoor je zelfs de kantjes van haar bh een beetje kon zien. En ze had een kort wit broekje aan. Ze zuchtte even diep en hoorde wat Mikaru toen zei. Ze keek hem rustig aan. ''bedankt'' zei ze even zacht en bleef hem aankijken. Terwijl er een lichtte rilling over haar rug liep door de kou.

Mikaru had al heel de tijd een raar gevoel. De gloed om haar heen, die hij aura noemde, baarde hem een beetje zorgen. Deze was hetzelfde als Micah en die was een cerberus. Zou zij.... dacht hij. "Onze familie was ook altijd gezellig. Maar toen onze ouders stierven ging die gezelligheid weg. Wij waren altijd druk bezig om Micah, ons broertje, te beschermen en er voor te zorgen dat hij in een goede omgeving opgroeide." zei hij. Hij keek even naar de grond. Hij zag dat Fable het koud had. Hij had een t-shirt aan met een jas er omheen. Hij deed zijn jas uit en gaf hem aan Fable. "Trek alsjeblieft aan. Straks vat je nog kou" zei hij bezorgd.

Fable keek naar hem en luisterde rustig terwijl ze vanuit haar ooghoeken af en toe naar de dichtte mist keek. Ze kreeg er niet zo'n goed gevoel bij alsof ze niet alleen waren hier. Ze keek weer naar Mikaru en zag dat hij zijn jas aan haar gaf. Ze pakte de jas aan en keek hem toen ook even bezorgd aan. ''en jij dan?'' vroeg ze zacht terwijl ze even naar zijn blote armen keek waarna ze de jas aan trok. Het was een lekkere warme jas en dat voelde fijn. Ineens hoorde ze wat geritsel en ze keek achter zich. Ze zag zwarte schimmen die steeds duidelijker werden. Het was een groep jongens die gewoon wat rond liepen te sjouwen. Fable zuchtte even opgelucht en sloot voor kort haar ogen want ze had gedacht dat het demonen of duivels waren geweest. Ineens voelde ze hoe haar arm werdt beet gepakt en ze keek verbaasd op. Ze voelde hoe de jongen haar tegen zich aan drukte. ''wat moet zo'n mooi meisje hier op het kerkhof, wil die jongen jou soms iets aan doen?'' vroeg de jongen aan haar met een lichtte grijns. Fable antwoorde niet en duwde hem snel van zich weg waarna ze een paar stappen naar achteren deed tot dat ze naast Mikaru stond.

Mikaru keek naar de jongen die de arm van Fable pakte. Hij zag dat zijn aura overduidelijk rood was en dat was geen goed teken. "Ik denk dat als ik hier niet was dat jij haar iets aan zou doen." zei hij brutaal. Hij liep wat naar voren en de jongen sloeg richting Mikaru. Mikaru zorgde met zijn charkra dat de slag werd geblokkeerd en de jongen meer pijn had dan dat hij Mikaru wou doen. Mikaru pakte de jongen bij zijn kraag. "Ik zou met je miezerige vriendjes wegwezen. Een beetje meisjes lastig vallen op het kerkhof. Kun je wel?" zei hij een beetje boos. De jongen wenkte zijn vrienden en die kwamen met gebalde vuisten op hem af. Nu was hij omsingeld. De jongens vielen aan en Mikaru wist ze allemaal te ontwijken en een tegenaanval uit te voeren. Ze lagen nu allemaal bewusteloos op de grond. Mikaru wreef even door zijn haar en liep naar Fable. "Maak je geen zorgen om mij. Ik heb ergere kou meegemaakt." zei hij. En dat had hij inderdaad. Hij had eens vrijwilligerswerk gedaan bij een project dat zich plaatsvond op Antartica en dat was stukke kouder dan dat het nu was. Hij keek van over zijn schouders naar de jongens die nog steeds bewusteloos lagen. "Zullen we gaan of wil je nog even hier blijven?" vroeg hij

Fable keek naar de jongens en zag hoe Mikaru reageerde vervolgens keek ze toe hoe de jongens Mikaru probeerden aan te vallen, maar Mikaru wist ze allemaal uit te schakelen. Fable keek verbaasd toe en even later zag ze dat de jongens bewusteloos waren. Ze lachtte toen even en grijnsde lichtjes. Ze keek toen naar Mikaru en glimlachtte. ''Dat was echt ongelooflijk'' zei ze glimlachend en hoorde toen zijn antwoord op de woorden die ze voor dat de jongens kwamen had gezegt. ''ow oke'' zei ze en grinnikte even. Ze hoorde toen zijn vraag en keek van de jongens naar Mikaru. ''laten we maar ergens anders heen gaan'' zei ze rustig en pakte zijn hand vast en trok hem rustig mee naar de ingang toe. Toen ze voorbij de jongens was stak ze haar tong naar hen uit en liep toen rustig verder met Mikaru. Toen ze bij de ingang stonden keek ze even over de straat heen en zuchtte. ''waar zullen we eigenlijk heen gaan? Als je teminste nog met mij ergens heen wilt gaan'' zei ze rustig tegen hem en glimlachtte even.

Mikaru keek naar Fable. "Dank je..." zei hij. Hij kon het nooit hebben dat jongens andere meisjes lastig vielen en hij kon zich er kwaad om maken. Hij keek op toen Fable zijn hand pakte en hem meetrok. Hij glimlachte even en liep met haar mee. Toen ze buiten het kerkhof waren hoorde hij haar vraag. "Naar het park...? Daar zou het misschien niet zo mistig zijn." zei hij. Hij hoorde nog net wat ze er achteraan zei. "Natuurlijk wel." dat kon Mikaru niet weigeren en vooral na wat er was gebeurt op het kerkhof. Hij legde zijn arm om haar schouder en duwde haar wat dichter tegen hem aan.

Fable luisterde naar wat hij zei en ze sloeg haar armen even over elkaar heen. Het park klonk niet slecht en ze keek hem rustig aan. ''oke is goed'' zei ze rustig en glimlachtte even waarna ze zijn arm om haar schouder heen voelde en vervolgens iets dichter tegen hem aan werdt geduwt. Lichtte rode blosjes verschenen op haar wangen en ze keek even weg. Ze hoopte dat de blosjes snel weg gingen en ze richtte haar blik even naar de lucht. Ze zag dat die al wat begon te verkleuren wat dus betekende dat de zon bezig was met onder gaan. Al maakte Fable dat niks uit, nu ze geen ouders meer had en niet wist waar haar broers en zussen waren had ze toch geen vast huis. Ze bedacht zich nu dus wel dat ze nog iets moest zoeken waar ze kon overnachten maar daar zou zich later wel mee bezig houden.

(maak jij topic?)

Mikaru merkte dat ze bloosde en wegkeek. Hij deed net of hij het niet had gezien en liep verder. Hij kreeg het een beetje koud maar dat liet hij niet merken. Hij werd nooit snel ziek en als hij dat werd was het altijd maar een dag of 2. Hij keek even naar Fable. "Hopelijk is hij warm genoeg" zei hij en glimlachtte even. Hij merkte dat de kleur van de lucht ook begon te veranderen en dus dat de dag bijna over was. Hij liep samen met haar en keek even rond. Hij zag geen andere aura's en dus waren ze alleen.

(Zal ik doen)

Fable merkte dat hij begon te lopen en ze liep rustig met hem mee. Ze legde haar arm om zijn middel nadat de blosjes zo goed als waren verdwenen. Ze hoorde toen zijn woorden en keek hem aan. Ze glimlachtte even knikte toen rustig. ''ja hij is lekker warm, ik hoop niet dat jij het koud hebt'' zei ze het laatste toen wat zachter en keek toen weer voor zich uit. Ze zag niemand anders op straat wat ze opzich wel fijn vondt. Ze hield niet zo van drukte.

Mikaru keek haar aan toen hij haar woorden hoorde. "Fijn om te horen. Nee, ik heb het niet koud." zei hij en daardoor loog hij een beetje. Hij vond drukte ook niet fijn en hij glimlachte toen ze haar arm om zijn middel legde. Het koude gevoel maakte plaats voor warmte. Hij liep samen met een meisje op een verlaten straat. Dit had hij nog nooit gedaan maar nerveus was hij niet. Tenminste nog niet.