bij de grot.....

Aya's vacht was lekker zacht. Hij bleef haar aaien. Alsof ze een hond was. Alou zat wat afwezig voor zich uit te kijken en zich te herrinneren hoe het was toen hij zijn ouders kende. Een lach verscheen op zijn gezicht evenals een traan die langs zijn wang liep en op zijn broek viel.

Aya bleef gewoon zo liggen, en ze slaakt dan heel even een zuchtje. Ze merkte dat hij haar bleef aaien, en ze glimlacht heel even kort. Ze wist even niet meer wat doen, en haar broer Dark moest Alou niet. Natuurlijk wilde ze Dark niet kwijt als ze met Alou ging, maar toch wilt ze ook Alou niet kwijt. Ze zucht alweer even heel diep, en ze stond dan op. Ze keek hem even kort aan, en ze kijkt dan naar de hemel.

Alou stopte met aaien toen ze opstond. "Ik heb gehoord dat er weer nieuwe mensen zijn." Zei hij met een zucht. Hij veegde de traan snel weg en keek met Aya mee. "Ik weet dat je bij Dark wilt bijven en dat vind ik best." zei hij. "Ik hou van je en respecteer je keuzes al is dat niet in mijn voordeel." Zei hij tegen Aya.

Aya keek nog steeds naar de hemel, en ze keek dan op bij het horen van zijn woorden. Ze wist even niets te zeggen, en ze zucht dan ook weer heel even. "Ik wil jullie beiden niet kwijt, maar zo kan ik niet meer leven." Zei Aya dan zacht mompelend, en ze draaide dan haar rug naar hem om. "Het spijt me maar het is gewoon moeilijk voor me om een keuze te maken tussen jou en mijn broer." Zei Aya dan tegen hem, waarna ze dan plots wegliep. Ze verdween uit het zicht, en een heel eind verder veranderde ze terug in Ayumi. Ayumi keek verbaasd in het rond, en ze ging dan maar ergens in een lege grot zitten. Aya hoopte niet dat hij haar gevolgd was, en ze bleef dan ook weer gewoon in Ayumi zitten.

Alou keek naar Aya. "Ik snap hem al." Zei hij tegen haar. Hij stond op en zocht steun bij ee boom. Hij zuchtte en werd een wolf. Hij zocht een steen en ging zitten. Hij kee naar de maan. Hij wierp nog een blik op Ayumi. Ze staalde een kleur af.. Hij blauw. Verdrietig? Dat kon. Hij keek weer naar de maan. In zijn ogen fonkelde de maan mooi. Zijn oren gingen in zijn nek. En hij gaf een lange huil naar de maan. Hij hoorde antwoord van een andere wolf. Hij had de maan verteld over Ayumi en wat hem dwars zat. Hij luisterde naar het antwoord. Je vind jezelf alleen door haar te laten gaan! Hij hoode dat. Hij zuchtte.

Ayumi zat in de grot, en ze wist even niet meer wat doen. Plots hoorde ze een lange huil, en ze stond dan op om weer verder te rennen. Ze kon gewoon niet kiezen, en vooral niet omdat ze van haar broer hield. Ayumi verdween dan van bij de grotten, en ze zocht naar een plek om even te gaan rusten. Ze werd wat moe, en ze sprong dan een boom in met behulp van Aya. Daar ging ze zitten kijkend naar de maan, en ze sloot dan haar ogen voor een tijdje.

Alou hoorde haar wegrennen. Hij keek haar na. Toen stond hij op en liep ook weg. Hij moest even tijd alleen. Hij rende steeds harder, steeds sneller. Hij hijgde en stopte. Hij plofte neer en veranderde weer in een mens. Hij ging zitten en sloeg zijn armen om zich heen. Hij kon even niet meer. Hij voelde zich alleen.