Een oud duister huis.....

Aya besloot om maar naar haar huis te gaan, en ze keek dan even in het rond. Ze woonde in een erg duister oud huis waar niemand durfde komen, aangezien je hier soms het gehuil kon horen van haar. Ze zucht heel even diep, en ze ging het huis dan gewoon binnen. Ze ging daar in een hoekje zitten, waarna ze haar ogen heel even sluit. Ze wilde wel naar Dark, maar ze durfde niet omwille van het feit dat hij misschien kwaad was op haar. Ze keek wat naar de muur, en ze klopte haar hoofd er tegenaan. Dan ging ze maar naar boven, en ze ging op de zolder zitten. Daar was het ook erg duister, en voor velen heel eng. Ze lag daar neer op de grond in de hoek, en snikkend sloot ze haar ogen. Ze huilde zachtjes en voelde zo de tranen van haar wangen rollen, waarna ze dan gewoon haar oren liet hangen.

Mikaru rende rond en hijgde even. Hij had de hele omgeving bij hun huis afgezocht maar kon Micah niet vinden. Zijn ogen vielen toen op een oud duister huis. Hij had gehoord dat mensen zeiden dat het daar een huilend spook rondliep. Mikaru trok een droog gezicht bij die gedachten en zei zacht: "Ye sure..." Hij liep richting het huis en zag dat de deur dicht was. Hij vormde met zijn chakra een sleutel die hij probeerde. Deze klopte niet. Hij bleef het proberen tot hij er achter kwam dat de deur niet eens op slot stond. "Dat moet ik weer hebben." zei hij zacht. Mikaru deed de deur krakend open en liep voorzichtig naar binnen. "Micah...?" zei hij. Die Micah moest wel heel dapper zijn om daar naar binnen te gaan.... dacht hij. Hij liep zoekend door het huis en kwam op den duur op de 2e verdieping. Een plank waar hij op stond kraakte en hij liep gewoon verder.

Aya lag neer op de zolder, en ze keek dan naar het raam. Rustig stond ze maar weer op, en ze besloot om zich maar sterk te houden. Dan gaf ze een luide huil, en ze rook plots wat mensen op haar domein. Ze gromde heel even hard, ookal had ze niet door dat het Micah en Mikaru waren. Ze liep de zolder af naar beneden, en ze hoorde plots een plank kraken. Ze kroop het plafond op, en ze bleef daar gewoon zitten wachten op de indringers. Ze schud heel even haar kop, en ze keek dan naar de persoon die op de 2e verdieping zat. Aya dat is Mikaru? Wat doet die hier in het huis? Zei Ayumi dan tegen Aya, en Aya keek even verbaasd. "Ik heb geen idee wat hij hier doet, maargoed we zullen wel zien zeker." Zei Aya dan terug tegen Ayumi maar wel onhoorbaar voor Mikaru.

Micah was weggelopen en was een oud duister huis binnengegaan. Hier zou hij misschien wel rust kunnen vinden? Hij was het zat dat hij zichzelf niet in de hand kon houden en zomaar Cerberus werd wanneer hij er volop tegen was. Huilend rende hij door de stoffige gangen en kwam uiteindelijk in een grote woonkamer. Hier stortte hij zich op een oude krakende bank en huilde geluidloos uit.

Mikaru was aan het lopen door op de tweede verdieping en kreeg hier Micah niet gevonden. Hij liep verder naar de trap van de zolder. Hij slikte even. Hij had het gevoel dat er iemand achter hem was. Hij keek om en zag dat Aya op het plafond stond. "Euh...wat doe jij hier?" vroeg hij. Hij keek even naar boven maar bleef verder stilstaan.

Aya sprong naar beneden, en ze keek hem verbaasd aan. "Zozo wat kom je hier doen in mijn huis?" Vroeg ze dan aan hem, en ze keek hem aan in de ogen. Dan rook ze de geur van Micah, en ze nam Mikaru zijn hand vast. Ze trok hem mee naar de plek waar Micah lag te huilen op de bank. Ze liep naar Micah toe, en ze gaf hem enkele likjes. "Niet huilen Micah." Zei Aya dan vriendelijk tegen hem, en ze keek naar Mikaru.

Mikaru keek haar verbaasd aan. "Jij woont...euh...hier?" hij werdt meegetrokken en zag dat Micah huilend op de bank lag. Hij liep er naar toe en wreef hem op zijn schouder. "Micah....wat is er?" vroeg hij bezorgd. Hij ging door zijn knieen zodat hij op ooghoogte van Micah kwam en zocht naar woorden om te zeggen.

Micah hoorde geluiden en schrok toen er iets nats over zijn wang ging. Verbaasd keek hij op en zag Aya en Mikaru. Zijn ogen schitterden even in het duister. 'Aya!' riep hij blij, alsof hij op slag zijn verdriet was vergeten. Daarna keek hij ook vrolijk naar Mikaru en krabde zich even in zijn nek. 'Er is niks,' antwoordde hij wat kortaf. Hij had geen zin om zijn problemen bij zijn broer op te zadelen, dus verzweeg hij het maar. Hij keek wat vaag glimlachend naar hen op.

Aya keek hem lief aan, en ze gaf hem weer een likje. Ze merkte dat hij vrolijker was, en ze hoorden dan Ayumi wat zeggen. Ze keek heel even verbaasd, maar dan weer normaal. "Ja Mikaru wij wonen hier, en daarom denken ze dat hier een geest zit dat huilt. Trouwens wij wonen hier gewoon omdat de jagers hier niet komen." Zei Aya dan tegen Mikaru, en ze plaatste haar snuit tegen Micah aan.

Mikaru keek even naar Micah met een ongeloofbare blik. "Als er iets is kun je het me altijd vertellen." zei Mikaru. Hij aaide Micah over zijn bol en glimlachte. Mikaru keek naar Aya. "Is het niet vervelend om zo te wonen?" vroeg Mikaru aan Aya.

Aya keek even in het rond, en dan weer naar Mikaru. "Om eerlijk te zijn leven we al heel lang zo, nouja ik leef al heel lang zo nog voordat ik in Ayumi werd gezegeld." Zei Aya dan rustig tegen hem, en ze keek dan even naar Micah.

Mikaru keek even vreemd naar Ayumi. "Hoe lang al niet?" zei hij. "Ik zou het hier geen week uithouden." zei hij. Hij was niet bang maar hij leefde liever in een veilig huis dan een huis dat haast in elkaar storte. Hij stond op en keek nog even rond.

"Ik ben al heel oud hoor, en toch lijk ik nog zo jong als ik in mijn mensengedaante ben." Zei Aya dan rustig tegen hem, en ze keek dan heel even in het rond. Ze geeuwde heel even kort, aangezien ze daarnet lag te slapen. Ze keek dan weer naar Mikaru, en ze glimlacht heel even naar hem.

Mikaru ging naast Micah zitten. Er kwam een stofwolkje van de bank af. "En ik vind ons huis stoffig. Nu weet ik zeker dat ik overdrijf." zei Mikaru lachend. Hij gaf Aya een bol over haar hoofd. Hij had enigzins medelijden dat ze in zoiets moest wonen.

Aya keek hem aan, en dan wat in het rond. Ze ging rustig zitten, en ze glimlacht heel even. Ze grinnikte heel even om zijn woorden, en ze keek hem dan rustig aan. Ze had eigenlijk geen bezoek verwacht, aangezien men het hier zo eng vind. Maargoed ze was wel blij dat het geen jagers waren, en ze keek dan heel even in het rond.